چاپاریان در این نمایش نقش آتش‌نشان را ایفا می‌کند؛ شخصیتی که به تعبیر نویسنده، نجات‌دهنده است، اما در دنیایی فروپاشیده از معنا و زبان، نجات نیز مفهومی دیگر دارد.

محمدرضا چاپاریان: این نمایش درباره انسان مدرن و ارتباط‌های گسسته‌اش است

چاپاریان درباره نقش خود در این نمایش در گفت‌وگویی که با خبرگزاری آنا کرده است؛گفت: من در این نمایش، نقش آتش‌نشان را بازی می‌کنم که در متن نمایشنامه، نجات‌دهنده‌ای است نمادین. شخصیتی که گویی در میان ویرانه‌های زبان و ارتباط، به دنبال راهی برای رهایی است.

وی با اشاره به ویژگی‌های خاص این اثر افزود: معتقدم این نمایشنامه تاریخ مصرف ندارد. هر زمان که اجرا شود، باز هم تازه است؛ چون درباره انسان مدرن است و ارتباط‌های گسسته‌اش. درباره گوش نکردن، گفت‌و‌گو‌های بی‌سرانجام، و زبانی که دیگر توان انتقال معنا ندارد.

نمایشی سخت برای بازیگر و کارگردان

محمدرضا چاپاریان با اشاره به ویژگی‌های اجرایی نمایش «آوازخوان طاس» گفت: این نمایش یک اثر ابزورد بسیار سخت است. هم در طراحی، هم میزانسن، و هم بازیگری! چون در تئاتر ابزورد، نمی‌شود مستقیم حرف زد یا پیام داد. همه‌چیز باید در لایه‌های غیرمستقیم منتقل شود، چه در بازی، چه در صحنه و طراحی. این ویژگی، چالش بزرگی برای کارگردان و بازیگر ایجاد می‌کند.

وی در ادامه تأکید کرد:فرشید هدی با تسلط کامل، از پس این چالش برآمده و کار را به‌درستی هدایت کرده است.

ترکیب بازیگران و عوامل پشت صحنه

علاوه بر چاپاریان، بازیگرانی، چون حسین کرمی، مژگان حامدی، فریده داداشی، فاطمه سرلک و امیرسعید افشار نیز در این نمایش ایفای نقش می‌کنند.

سایر عوامل نمایش «آوازخوان طاس» عبارتند از:  مجری طرح: ناصر آقائی،  دستیار کارگردان: مهوا محمدخانی،  تهیه‌کننده و طراح صحنه: فرشید هدی،  طراح حرکت: بهزاد ابراهیمی،  طراح لباس: یاسمن کیوان‌مهر، طراح پوستر: آزاده مالمیر، افکت و موسیقی: جمشید اکبرزاده،  عکاس: اختر تاجیک، مدیر صحنه: امیر طلوعی،  منشی صحنه: مینو روزه‌دار، عوامل اجرایی: بهزاد حبیبی‌راد

اتاق فرمان: سپهر طلوع‌دل، مدیر روابط عمومی: محمد (مانی) حق‌جو

نمایش «آوازخوان طاس» یکی از مشهورترین آثار ابزورد اوژن یونسکو است که به‌گونه‌ای طنزآمیز و تلخ، بحران زبان، پوچی زندگی مدرن، و فروپاشی ارتباط میان انسان‌ها را به تصویر می‌کشد. اجرای این نمایش در تئاتر شهر، فرصتی است برای بازخوانی مجدد یکی از جریان‌سازترین متون نمایشی قرن بیستم در بستری امروزی.