آثار تاریخی و ماندگار دوره ما چه خواهد بود؟!به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، سال‌هاست که در کتاب‌های درسی و دانشگاهی و کتاب‌های عمومی تاریخ از آثار بر جای مانده از پیشینیان و نیاکانمان، به‌ویژه در دوره‌های تاریخ عهد باستان و بعد از اسلام، می‌خوانیم. اما آیا تا به حال با خود فکر کرده‌ایم که در این دوره تاریخی که اکنون در آن زندگی می‌کنیم چه آثار ماندگار و مهمی از بناها و ساختمان‌ها ساخته‌ایم که در آن‌ها شکوه هنر و معماری ایرانی اسلامی به چشم بخورد؟ و چه تصمیمات مهم دولتی و ملّی گرفته‌ایم که آیندگان به ما ببالند و بر ما افتخار کنند و نام دوره کنونی ما نیز در ذهن و ضمیر مردم دوره‌های پس از ما حک شود و از ما هم به نیکی یاد شود؟ چرا با وجود پیشرفت‌های فنی و با وجود امکانات پیشرفته نمی‌توانیم تضمین کنیم که ساختمان‌های ما عمری صدساله داشته باشند، حال آنکه پدران و اجداد و نیاکان ما خانه‌های چندصدساله و عمارت‌هایی چند هزارساله ساخته‌اند که هنوز هم پابرجا مانده‌اند و مردم امروز و فرداها هم از آن‌ها بهره می‌برند؟

ما مردم امروز ایران و جهان به کدام هنر و به کدام کار و اقدام‌مان ببالیم و بدانیم که تا صدها سال دیگر ماندگار خواهند ماند؟ آیا کتاب‌ها و دیوان‌های شعری چاپ امروز ما، مثل نسخه‌های خطی چندصدساله برجای مانده از پیشینیان‌مان، از نظر فیزیکی و جلد و کاغذ و از نظر محتوا، می‌توانند با هم به رقابت بپردازند؟ یا آثار خلق شده توسط امروزی‌ها تا صدها سال دیگر پابرجا و سالم خواهند ماند و آدم‌ها مثلاً ۵۰۰ سال بعد از ما به کار و تلاش امروز ما افتخار خواهند کرد؟ بعید می‌دانم، زیرا هم کتاب‌های امروز ما برای آینده‌گان نوشته نشده‌اند و هم نوع چاپ و کاغذ و صحافی و جلدسازی‌های کتاب‌های چاپ امروز ما به پای دوام و بقا و استحکام کتاب‌های صد سال پیش و بیشتر نمی‌رسد.

اگر ما توانستیم در ساختار قدرت علم و عمل و کار و دانش بمانیم و اقدامات‌مان ماندگار شد، می‌توانیم مطمئن باشیم آثار و نشانه‌هایی از دوره امروز ما به دوره‌های بعدی هم خواهد رسید و ما هم مثل دوره‌ها و سده‌های پیشین ماندگار و جاودانه خواهیم شد. اما از کشوری که در آب و برق کمبود دارد و نه به فکر حفظ منابع مادی و قوای انسانی امروز خود باشد و در هنر و ادبیات، معماری و فلسفه لنگ بزند، نباید توقع ماندگاری و پایداری در هیچ کاری داشت. قاجاریه هم با همه مشکلات حکومتی و اشتباهات‌شان آثار و بناها و کتاب‌هایی بر جای گذاشتند که هنوز هم مورد استفاده ما هستند. اما باید پرسید، ما واقعاً چه کرده‌ایم که در پیش چشم مردم صد سال آینده‌مان خوش‌آید و ماندگار بماند؟ حتی اقدامات سطحی و روبنایی شهر و شهرداری‌هایمان که به نظرمان کارهای بزرگ و خارق‌العاده‌ای است، فردا روزی با پیشرفت‌های نوین شهرسازی و معماری چیزی نبوده و هر آنچه در دوره ما انجام شده، به هیچ انگاشته خواهد شد و به چشمشان نخواهد آمد.

بنابراین ما در دوره خودمان به فکر ساخت شاهکارگونه و ماندگار پل‌ها و بناها، کشتی‌ها و هواپیماها، سدها و نیروگاه‌ها، مدارس و دانشگاه‌ها و بازارها و اقدامات شاخص و ماندگار دیگری که تا صدها سال بتوان به آن افتخار کرد، برنیامده‌ایم و هر موفقیتی هم که بوده، به صورت مقطعی و گذرا بوده است و دلخوشی و افتخار به آن‌ها نهایتاً یکی دو ساله و حداکثر ده سال به طول انجامیده است و بس.

هرگاه توانستیم در حوزه‌های گوناگون علم و فناوری و هنر و ادبیات به پیشرفت‌هایی برسیم که موجب تحیر و تعجب خود و دیگر مردم دنیا شود، بدانیم که بار دیگر تمدن ایرانی را احیا کرده‌ایم و به بازسازی هویت ملی خود رسیده‌ایم.

به امید روزی که بافت تاریخی رها و بی‌صاحب شیراز هم متصدی لایق و مدیری توانمند به خود ببیند تا این همه بی‌مهری و بی‌توجهی به این فضا و این منطقه، که محل رشد و پرورش علما، دانشمندان، ادبا، عرفا، شعرا و مفاخر ملی و جهانی‌مان بوده و هست و هم‌اکنون نیز بخشی از فرهنگ و تمدن ایران‌مان محسوب می‌شود، شاهد نباشیم.