احیای جشن‌های ایرانی برای تثبیت هویت ملی، به گزارش سید محی‌الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، جشن‌های ایران باستان را باید احیا کرد و برای حفظ مواریث کهن ایرانی، مطابق با سنت‌های پیشینیان و نیاکانمان تلاش کرد. جشن‌ها و آیین‌های ایرانیان که برخی به کل فراموش شده و برخی در حال فراموشی هستند، به چند دسته تقسیم می‌شوند:دسته اول جشن‌های ایران باستان با جنبه دینی، مانند فروردگان و گهنبار (شش جشن بزرگ سال در ایران باستان، مربوط به آفرینش عالم و آدم).دسته دوم جشن‌هایی که به مناسبت مصادف شدن با نام روز یا ماه برگزار می‌شدند؛ یعنی در هر ماهی، روزی که همنام آن ماه بود، جشن گرفته می‌شد. مانند تیرگان که سیزدهم روز از تیرماه است و همنام ماه خود. دسته سوم جشن‌های ملی و عمومی که در سراسر ایران مرسوم و متداول بوده و برخی از آن‌ها هنوز هم برگزار می‌شوند، مانند نوروز، چهارشنبه‌سوری، سیزده‌بدر و جشن سده. دسته چهارم جشن‌هایی که برای سپاسگزاری از نعمت‌های خدا برگزار می‌شدند، از قبیل سیرسور، نیلوفر، عید گل آبریزان و… دسته پنجم جشن‌ها و عیدهای محلی که به یک منطقه معین، یک فصل مخصوص یا یک کار مشخص اختصاص داشتند؛ مانند جشن آغاز کشت، پاشیدن بذر، کاشتن نشا، جشن‌های پایان زراعت و درو کردن، و جشن جمع‌آوری محصول و انبار کردن.

مسائل مختلفی در حفظ هویت و ایجاد همبستگی فرهنگی و اجتماعی مؤثر هستند. از این میان، برگزاری جشن‌ها و اعیاد نزد هر ملتی نقش بسزایی در ایجاد همبستگی دارد. نحوه برگزاری این جشن‌ها و فلسفه آن‌ها، جلوه اعتقادات، باورها و فرهنگ مردمان یک سرزمین است. ایرانیان باستان روزهای بسیاری از سال را جشن می‌گرفتند و در این روزها با مراسمی دل‌انگیز و شادی‌آفرین، فرشتگان نیکی را تقدیس و اهورامزدا را ستایش می‌کردند. شناخت آیین‌های سنتی که همواره جنبه ملی و مذهبی داشته‌اند، به عنوان یک عامل در جهت تثبیت هویت ملی نقش بسزایی دارد. آشنایی با سنت‌ها و رسوم کهن ایران، دیرینگی و قدمت سنن و رسوم ما ایرانیان را نشان می‌دهد و شناخت و آشنایی با این آداب و رسوم کهن، تأثیر بسزایی در حفظ آن‌ها دارد.

جشن‌ها یکی از مظاهر تمدن نزد هر ملتی هستند. برگزاری جشن و عید از ویژگی‌های فرهنگی همه جوامع است. همه ملت‌ها، قوم‌ها، ایل‌ها و در همه سرزمین‌ها، روزهایی از سال را جشن می‌گیرند. از کهن‌ترین جشن‌ها تا جشن‌های امروزی، شادمانی، سور، گردهمایی، غذا دادن و نیز به فراموشی سپردن کارهای جدی و برنامه‌های شغلی روزانه از ویژگی‌ها و نقش‌های بنیادین جشن‌ها است. برگزاری جشن‌ها و آیین‌ها به ویژگی‌های فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، جغرافیایی و اعتقادی جامعه بستگی دارد. در گروه‌ها و جوامع ابتدایی، جشن‌ها نوعی آداب و مناسک دینی بودند و برای خشنودی نیروهای ماوراءالطبیعه و در پیرامون توتم قبیله برگزار می‌شدند. در آیین ایران باستان که بنیان‌گذار آن زرتشت، پیامبر بزرگ آریایی بود، برای نیرومند ساختن روح و جان و ایجاد خوشی و خرمی، جشن‌های زیادی برگزار می‌شد که هر یک از آن‌ها دارای فلسفه و حکمت خاصی بود و ادبیات سودمندی داشت و در موقعی مشخص از سال برگزار می‌شد و مراسم مخصوص به خود را داشت و بسیاری از آن‌ها در فرهنگ امروز مردم ایران هنوز باقی و پابرجاست. بعضی از این جشن‌ها مانند نوروز، مهرگان و سده هنوز هم مورد احترام هستند، ولی اغلب آن‌ها فقط در میان زرتشتیان به ترتیب روزگاران گذشته نگهداری می‌شوند. جشن‌های ایران باستان از قدیمی‌ترین رویدادهای تاریخی در ایران هستند که نام بعضی از آن‌ها امروزه در فهرست میراث معنوی ایران در یونسکو به ثبت رسیده است. از معروف‌ترین این جشن‌ها می‌توان به جشن مهرگان، جشن سپندارمزگان، جشن شب یلدا، جشن نوروز، جشن سده و جشن چهارشنبه‌سوری اشاره کرد. بسیاری از جشن‌های باستانی به تغییرات فصلی و چرخه طبیعی مرتبط هستند؛ به‌عنوان مثال، نوروز که جشن آغاز بهار و تجدید حیات طبیعت است. اکثر جشن‌های ایرانی به فراموشی سپرده شده‌اند، اما با افزایش آگاهی، به‌تدریج مردم توجه بیشتری به آن‌ها خواهند کرد.