به گزارش عصر چهارشنبه فارس آگاه، نیمکت‌های مربیگری فوتبال در ایران روی یک چرخه تکراری افتاده‎‌اند؛ فرقی هم نمی‌کند تیم ملی باشد یا باشگاهی، نام‌هایی می‌آیند و می‌روند و بعد از چند سال دوباره به آن نیمکت برمی‌گردند. آخرین نمونه آن پرسپولیس است، ناامیدی از وحید هاشمیان و نتایجی که باب دل هواداران نیست، مدیران پرسپولیس را به تکاپو انداخته تا خانه‌تکانی در نیمکت این تیم را رقم بزنند. در بین گزینه‌های حضور در پرسپولیس باز هم صحبت از نام‌های تکراری و بازگشت یکی از مربیان سابق است. برجسته‌ترین نام‌ها برانکو ایوانکوویچ و اوسمار ویرا هستند؛ دو مربی‌ مورد قبول سکوها که در روزهای حضورشان در پرسپولیس، کارنامه درخشانی از خود به جا گذاشتند و کمتر کسی است که با شنیدن نام آنها جبهه‌گیری کند.

استقلال هم پیش از شروع فصل جدید، مسیر امروز پرسپولیس را رفت؛ آنها وقتی پس از ۶ مربی مختلف داخلی و خارجی در فصل پیش نتوانستند نتایج مورد انتظار را بگیرند، سراغ یک گزینه سابق رفتند تا چرخه تکراری مربیان روی نیمکت آبی‌ها هم دیده شود. آنها پس از حرف و حدیث‌های فراوان، ریکاردو ساپینتو را پس از ۲ سال دوباره به تهران برگرداندند تا روی نیمکت‌شان بنشیند. مربی پرشور پرتغالی که در دوره اول حضورش با آن هیجان و شوری که در کنار زمین داشت، بارها حاشیه‌ساز شد و سرِ آخر هم پس از با یک محرومیت ۴ ماهه و به ارمغان آوردن یک سوپرجام، تهران را ترک کرد.

استقلال هم در شرایطی دوباره سراغ ساپینتو رفت که هر وقت بحث تغییر سرمربی در استقلال پیش می‌آید، نام‌های تکراری دیگری مانند فرهاد مجیدی، آندره‌ا استراماچونی و جواد نکونام که آنها هم در دوره‌ای روی نیمکت استقلال نشسته‌اند، مطرح می‌شود. به طوری که انگار آنقدر گزینه‌ها محدود هستند که به تنها چند اسم محدود ختم می‌شوند. هر کدام برای دوره‌ای روی نیمکت می‌نشیند و پس از مدتی دوری، دوباره به همان نیمکت برمی‎‌‎گردد.

سپاهان هم دیگر تیمی است که روی این چرخه مربیان تکراری است؛ برای فصل جدید و پس از جدایی ناگهانی پاتریس کارترون فرانسوی، محرم نویدکیا به نیمکت این تیم برگشت. او هم پس از سه سال دوری از اصفهان دوباره به نقش جهان آمد تا هدایت زردپوشان اصفهانی را بر عهده بگیرد.

این تنها مختص فوتبال در رده باشگاهی نیست؛ در فوتبال ملی هم همچنین چرخه محدودی از مربیان هستند که روی نیمکت جایگزین هم می‌شوند. فرقی نمی‌کند که این مربی در دوره اول حضورش در نیمکت ملی چه کارنامه‌ای به جا گذاشته و در این سال‌های دور مانده از تیم ملی چه دستاوردی داشته است. آخرین آن‌ها هم امیر قلعه‌نویی، سرمربی فعلی تیم ملی است. او که در سال‌های ۸۵ تا ۸۶ یک دوره کوتاه سرمربی تیم ملی بود، اسفندماه ۱۴۰۱ پس از ۱۵ سال دوباره به نیمکت تیم ملی برگشت و حالا سه سالی می‌شود که در دومین دوره حضورش روی نیمکت ایران می‌نشیند.

پیش از او هم تیم ملی یک مربی تکراری داشت. کارلوس کی‌روش پرتغالی در شرایطی شهریور ۱۴۰۱ و در فاصله ۳ ماه مانده تا جام جهانی به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شد که او هم پس از ۳ سال و نیم دوباره به ایران برگشت. کی‌روش از فروردین ۹۰ تا بهمن ۹۷، به مدت ۸ سال در دوره اول حضورش، سرمربی تیم ملی فوتبال بود.

این چرخه تکراری همچنان در فوتبال ایران در گردش است و همان‌طور که اشاره شد این بار پرسپولیسی‌ها، لیستی از مربیان سابق‌شان را به عنوان گزینه‌های جانشینی هاشمیان لیست کرده‌اند.

فارغ از اینکه اعتماد دوباره به مربیان قبلی تا چه اندازه توانسته عملکرد یک تیم را دوباره به مسیر صعودی برگرداند، باید گفت فوتبال ایران در حصار چرخه‎‌ای است که در کمتر جایی در فوتبال دنیا می‌توان نمونه آن را مشاهده کرد.

بازگشت برانکو، اوسمار یا گل‌محمدی به پرسپولیس یا بازگشت ساپینتو به استقلال یا هم نشستن دوباره نویدکیا روی نیمکت سپاهان یا حضور مجدد قلعه‌نویی روی نیمکت تیم ملی جدا از کارنامه فنی که این مربیان به جا می‌گذارند، نشانه‌ای از افتادن فوتبال در سیکلی است که کمتر اجازه می‌دهد مربیان جدیدی -چه خارجی و چه داخلی- در فوتبال ایران بتوانند خودشان را نشان بدهند. به خصوص که تا یک نام جدید روی نیمکت می‌نشیند، با یک شکست یا یک روند ضعیف، نام مربیان سابق این تیم کابوس هر شب او می‌شود.

فوتبال ایران برای برون‌رفت از افت کیفیت فنی که دچار آن شده است، در کنار اعتماد دوباره به مربیان امتحان پس داده، به بازتر کردن چرخه مربیگری و اعتماد به نام‌های جدید احتیاج دارد تا با مجهز شدن به افکار تازه بتواند از روزهای بحرانی که تجربه می‌کند، عبور کند.