*چرا سراغ این متن رفته اید؟

روزبه روحی پور: یکی از دلایلی که من سراغ این متن رفتم این بود که هم این اولین متن خارجی می شود که دارم کار می کنم و هم اولین متن کمدی موقعیت، آن هم به این دلیل که من خودم یکی از این فرندزبازهای بسیار شدید هستم، واقعا سریال فرندز را دوست دارم و سال گذشته پس از مرگ متیو پری خیلی غمگین شدم، متیوپری بازیگر محبوب من بود و برای همین تصمیم گرفتم که برای این شخصیت یک نمایش روی صحنه ببرم، به احترام و به یاد این بازیگر فقید که خیلی هم سخت بود.

*چه ویژگی هایی از این نقش شما را جذب کرد تا پیشنهاد بازی در این اجرا را قبول کنید؟

مریم مرندی: صد در صد رزومه و اخلاق و وجه کاری آقای روحی پور بنده را جذب و مشتاق کرد که در این نمایش بازی کنم و بعد هم اینکه من عاشق شخصیت های فرندز هستم و عاشق کاراکتر مانیکا، تمام ویژگی های این شخصیت برای من جذاب و دوست داشتنی است، در عصر جدید زندگی های شخصی همه ما، روابط کاملا بدون احساس و از نگاه مانیکا است.

ابوالفضل شامی: من عضو فریاد فیلم بودم و پیش استاد روزبه روحی پور دوره بازیگری دیدم، جناب روحی پور عزیز کارگردان نمایش من را برای نقش انتخاب کرد و من هم به خاطر نمایش جالب کمدی و شخصیت ساده داستان که باعث گرفتن خنده خیلی خوب از مخاطب می شود این اجرا را قبول کردم.

*و این نمایش چه حرفی برای گفتن دارد؟

روزبه روحی پور: حرفی که متن دارد در مورد تفاوت آدمهاست، اینکه آدمها با تفاوت سبک زندگی چطور می توانند با هم کنار بیایند و زندگی کنند، کمدی موقعیت متن آدمهایی هستند که با سبک زندگی مختلف از نوع تفکر، پوشیدن، غذاخوردن و… با هم متفاوت هستند ولی یاد می گیرند که باید در آخر با هم کنار بیایند و با هم همزیستی کنند، هر آدمی مشکلات خاص خودش را دارد.

*انتخاب بازیگران بر چه مبنا و المان هایی شکل گرفت؟

روزبه روحی پور: انتخاب بازیگرها جزو راحتترین قسمت کار بود، جز سید پویا بیگی و فرهاد داوری کیا که از بچه های قدیم گروه فریاد فیلم هستند، تمام بازیگرهای این کار هنرجوهای برگزیده سه دوره سال گذشته فریاد فیلم بودند و من تصمیم گرفتم با هنرجوهای ورکشاپ بازیگری این کار را روی صحنه ببرم.

*فضا چقدر برای رشد جوانها در دنیای تصویر و نمایش مهیا است؟

فاطمه امینی: از دید من با تمام محدودیت هایی که ممکن است برای قشر هنرمند وجود داشته باشد اگر هر کس استمرار و پشتکار لازم را داشته باشد این فضا برای او به مراتب بزرگتر خواهد بود و برعکس.

ستایا فهیمی نیکو: به نظر من اگر علاقمند باشند و پیگیر، با پشتکار و تلاش و مهم تر از همه این ها آموزش، چه به صورت آکادمیک و چه به صورت تجربی می‌ توانند در این عرصه موفق باشند. سخت ولی شدنی است.

*و موفق شدن در تئاتر بیشتر تکنیک و خلاقیت های فردی است یا دانش و سواد هنری و آکادمیک؟

حسام انیسی: نظر من بر این است که ما نمی توانیم اعتقاد داشته باشیم که یکی از این دو عامل می تواند باعث موفقیت در تئاتر بشود، قطعا که برای رسیدن به موفقیت در تئاتر ما نیازمند آن هستیم که تمامی عوامل به صورت یک پکیج کامل کنار هم قرار بگیرند، برای خلق یک اثر هنری ما نیازمند دانش و سواد هنری هستیم و برای به نمایش گذاشتن این اثر هنری تکنیک و خلاقیت های فردی می تواند به کمک ما بیاید، ترکیب این چند عنصر می تواند شما را به موفقیت نزدیک کند.

نازنین منکاوی: خب من خودم فعالیت در تئاتر را یازده سال پیش به صورت تجربی شروع کرده ام ولی خیلی علاقه داشته ام که به صورت حرفه ای آموزش ببینم و در کلاس های بازیگری استاد روحی پور شرکت کردم، تفاوت کار تجربی و کار حرفه ای با سواد و دانش هنری را به وضوح درک کردم.

*آیا زیاد شدن سالن های خصوصی به بهتر شدن وضعیت تئاتر کشور کمک کرده است؟

روزبه روحی پور: برای سالن خصوصی باید بستر آن هم فراهم باشد، بعضی از سالنها نه به لحاظ سخت افزاری آنقدر سالن خوبی دارند، نه جایگاه تماشاچی خوبی دارند و نه اصلا برای اجرا رفتن استاندارد هستند، به لحاظ محیط اطراف، سالن انتظار، ورودی و…

ولی بعضی از سالنها هم خوب هستند اما مشکل اینجاست که اینها چون خصوصی هستند و گردش مالی در تئاتر خوب نیست و چون احتیاج به آن اجرا و به قول معروف آن میزان گردش مالی دارند پس مجبور هستند به هر کاری سالن بدهند، حتی اگر متن خوب نباشد، کارگردان کارش خوب نباشد، فقط اگر کف را بدهند و اجاره شان در بیاید راضی هستند و این به تئاتر ضربه می زند، در سالنهای خصوصی هیچ گزینشی برای کار خوب نیست و کسانی که کارشان خوب است چون از پس هزینه های سالن برنمی آیند نمی توانند اجرا بروند.

سحر رستمیان: به نظر من هم بیشتر کمک به درآمدزایی برای قشر محدودی شده و با توجه به شرایط فعلی اجتماعی و اقتصادی کمکی به تئاتری ها نکرده است.

پویا بیکی: بله، به هیچ وجه کمک نکرده است و تنها کاری که با این روند اتفاق افتاده نابسامانی و هرج و مرج در حوزه نمایش است، بدین شکل که هر سالنی قیمت بلیط را به هر شکلی که می خواهد تعیین می کند، در سالنها دو اجرا و حتی شبی سه اجرا انجام می شود و این باعث آزار گروهای نمایشی می شود چون امکانات و ظرفیت پشت صحنه و اتاق گریم و رختکن اکثر سالنهای خصوصی اجازه همچین کاری را نمی دهد، حمایت دولتی از سالنهای خصوصی انجام نمی شود، به عنوان مثال باید از مالیات و هزینه‌هایی که برای کارهای فرهنگی‌ انجام می شود معاف شوند که از این سالنها گرفته می شود، تنها اثر‌ مثبت ازدیاد سالنهای خصوصی فقط همین است که گروه های نمایشی ماه‌ ها در انتظار اجرا نمی‌ مانند و با هزینه کردن می‌ توانند در یکی از همین سالنها اجرا بروند.

*تئاتری ها چقدر در تماشای آثار همدیگر یا تبلیغ برای کار همکارانشان هوای همدیگر را دارند؟

مریم مرندی: شاید تعدادی که توقع ندارید حمایت کنند ولی برای من سوال است که چرا دوستان و هم دوره های دانشکده خودمان این کار را نمی کنند، با تماشای تئاتر به اطلاعات خودمان اضافه می شود و تجربه برای اجراهای خودمان بالا می رود، پس لطفا از تئاتر خوب حمایت کنید بگذاریم هنر همیشه جاودان بماند.

*تئاتر چه خصوصیاتی دارد که بازیگران آن اینچنین شیفته آن هستند؟

سحر رستمیان: تئاتر خود زندگی است، زنده است و بازیگر تئاتر نقش را زندگی می کند، از نقطه شروع تا پایان نه کات دارد، نه تدوین و نه روتوش، حس ها و احوالات بازیگر نفس به نفس مخاطب در تلاطم است و همانطور که زندگی هر دقیقه تجربه است اجرای یک تئاتر نیز هر شب یک تجربه تازه است.

*وضعیت کلی تئاتر امروز ایران را چگونه می بینید؟

حسام انیسی: متاسفانه در حال حاضر وضعیت تئاتر کشور را مناسب نمی دانم، به این دلیل که بسیار زیاد شاهد ورود چهره های ورزشی، موسیقی، افراد مشهور در فضای مجازی و غیره به صحنه تئاتر هستیم، این افراد شاید بتوانند گیشه را برای خودشان و تهیه کننده تضمین کنند اما درست به همین نسبت فضا و فرصت کافی برای ظهور جوانان با استعداد که زحمت بسیار زیادی کشیده اند گرفته می شود، همین امر باعث پایین آمدن میزان مخاطب برای تئاترهایی می شود که از این قبیل بازیگرها استفاده نمی کنند، این دسته موارد و اتفاق ها باعث بد شدن حال تئاتر کشور ما در این روزها شده است.

پویا بیکی: مثل تمام اوضاع دیگر کشور وضعیت تئاتر هم مریض و رو به زوال است، خیلی از کارها فقط به خاطر حضور چهره‌هایی که اعتبار خودشان را از خارج حوزه تئاتر به دست آورده اند و حالا در تئاتر هستند فروش دارند، مثل خواننده‌‌ها، ورزشکارها و هنرمندان خارج از تئاتر که فقط فارغ از توجه به کیفیت کار گیشه خوبی به دست بیاورند، فشارهای دولتی و مخصوصا ممیزی‌ های ارشاد هم که رسما به هیچ کس اجازه اجرای حرفه ای و چیزی که می خواهد را نمی دهد.

*استقبال تا امروز چطور بوده است؟

احمدرضا خندان: خدا را شکر با این حجم از گرفتاری های روزمره باز هم مردم فهیم و ارزشمند ایران علاقه خودشان به هنر را نشان می دهند و صحنه تئاتر ما هم مشمول لطف و مهر دوستان و علاقه مندان به هنر شده است، تا جایی که تونسته اند تشریف آورده اند و صحنه ما را به نگاه زیبایشان مزین کرده اند، عزیزانی هستند که برای شبهای آتی رزرو کرده اند و منت بر دل و دیده ما گذاشته اند.

نمایش «دوستان متیوپری» تماشاخانه ‌طهران، ‌سالن ‌مده‌آ، نویسنده: متیو پری (با نگاهی آزاد به زوج عجیب نیل سایمون) طراح و کارگردان: روزبه ‌روحی ‌پور / تهیه‌کننده:
روزبه ‌روحی ‌پور (موسسه سینمایی فریاد فیلم رها) / بازیگران: حسام ‌انیسی، مریم مرندی، فرهاد داوری کیا،
سحر ‌رستمیان، سید پویا بیکی، ابوالفضل ‌شامی، رضا خندان، ستایا نیکو، نازنین منکاوی، فاطمه ‌امینی / مشاوران کارگردان: فرهاد داوری کیا، سید پویا بیکی / طراح لباس: رها روحی پور / منشی صحنه:‌مریم حبیب زاده / مدیر اجرا: آرش ‌غلام ‌آزاد / برنامه ریز و دستیار کارگردان: نازنین منکاوی / نور و موسیقی: علیرضا کاویار / عکاسان: رامتین روحی پور، هانیه ‌جعفری / طراح صحنه: روزبه ‌روحی ‌پور / دستیار کارگردان: فاطمه ‌امینی / مدیر صحنه: ستایا نیکو / طراح پوستر: سجاد نجفی / روابط عمومی و مدیر رسانه‌ای: عباسعلی اسکتی / مشاور رسانه: پارسا اسماعیلی / مجری طرح: حسام ‌انیسی‌ و روزنامه هنرمند

عباسعلی اسکتی

عکس: رامتین روحی پور، هانیه جعفری