جوانان و پیامدهای سوء زندگیهای مجردیشان ، به گزارش سيد محی‌الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، تنهایی و زندگانی مجردی برای افراد جوان و ازدواج نکرده یا شکست خوردگان عشقی و روی گردانندگان از خانواده و دور شدگان از زندگیهای جمعی خطرناک است و دارای عوارض بد و گاه عواقب و پیامدهای جبران ناپذیر است.این خطرات برای افراد مسن و سالخورده ای که عمری را گذرانده یا زمان و فرصت دیگری برای ازدواج آنها نمانده و اکنون به هر دلیلی گوشه عزلت و خلوت و تنهایی گزیده اند به اندازه جوانان نیست. مجردها، دختران و پسرانی که به تنهایی زندگی میکنند یا بانوان مطلقه و آسیب دیده ای که به هر دلیلی در شهرهای دیگر و غریب و تنها خود را به امورغیر دلخواه مشغول میکنند بیشترین آسیبهای جانی و مالی و جسمی و روحی در کمینشان است و پس از مدتی افسرده و غمگین میگردند. خودکشی و اعتیاد و باز شدن پای دوستان ناباب و از اینها گذشته افسردگی و ابتلای آنان به انواع بیماریهای روحی مزمن،بی خوابی، سرگیچگی و احساس پوچی و یاس و نومیدی از جمله عوارض بد و جبران ناپذیر زندگی در خانه های مجردی و بدون یاران همدل و همزبانان همراه است.این پدیده شوم به تنهایی زندگی کردن دختران و زنان جوان و پسران و جوانانی که نان آوران خانواده ها باید باشند و امروز در پستوهای خانه ها و آپارتمانهای کوچک و بی سر و صدا جا خوش کرده اند در کنار پدیده شوم و سیاه ازدواجهای سفید و خانه های خالی در کلانشهرها که از در و دیوار آنها گناه و غم و غصه، افسردگی و اعصاب خوردگی،اعتیاد و بی خوابی و… ساکنانش نمایان است محصول نبود فرهنگ گفتگو و آرامش بین خانواده های ایرانی است. خانوادهایی شکننده و آسیب دیده ای که روز به روز بر تعدد آنها افزوده میگردد.به راستی چه کسی مسئول است؟به تنهایی زندگی کردن زن و دختر جوان و پسران مجرد در انبوهی از منازل و آپارتمانهای شهرهای ایران در نزد مردم و افکار عمومی چه معنا و چه مفهومی دارد و مردم درباره آنها چه فکر میکنند؟ حتی اگر درصد قابل توجهی از جوانان مجرد و زنان و مردان میانسال که به تنهایی در خانه های مجردی زندگی کنند و به سمت اعتیاد و کار خلاف هم نرفته و نمیروند و این جور جاها را برای استراحت یا انجام اموری غیر از گناه و فساد اجاره کرده یاخریده باشند باز هم در معرض خطرند و اگر مشکلاتی برای آنها بوجود آید شاید کسی نباشد که به انها کمک کند یا موجب امید و دلگرمیهایشان برای تداوم کار و زندگیهایشان باشد. تلاش برای اصلاح روابط بین اینگونه افراد با خانواده ها و نزدیکانشان از یک سو و برنامه داشتن جامعه ایرانی و اسلامی برای این قشر نادیده که بسیاری از آنها از روستاها و شهرهای کوچک به کلانشهرها و مراکز استانها امده اند و در خوابگاههای مجردی دختران و پسران به سر میبرند و لزوم توجه دادن والدین به آینده و سرنوشت فرزندانشان و تامین شغل و امنیت روح و روان و جسم و جان اینگونه افراد که از همه جا و همه کس نومید و سرخورده شده اند از اول وظایف حاکمیتها و دولتهاست و مسئولان و مدیران مختلف از قوای سه گانه و سازمانهای اجتماعی در برابر چنین پدیده های نوظهور و خانمان برانداز زندگیهای شهری مسئولند و نباید از زیربار مسئولیتها و تعهداتشان در برابر اینگونه افراد شانه خالی کنند. امید آنکه دولت و مجلس در سطح کلان و شورای شهر و شهرداری در کنار ادارات کل امور اجتماعی و بهزیستی استانها و کلانشهرها در این رابطه به فکر و چاره اساسی باشند و از گسترش اینگونه زندگیها که عواقب سوء و پیامدهای ناگوارش همه اقشار جامعه و خصوصا جوانانمان را تهدید میکند جلوگیری نمایند.