سيد محی الدین حسینی ارسنجانی -فارس آگاه
گذشت زمان، گرد و غبار فراموشی و بی مهری بر زندگی و زمانه مردی از تبار مقربان الهی، گذاشته و در سالروز شهادت او(شهید دستغیب و یارانش) که در ۲۰ آذر ۱۳۶۰ به شهادت رسیده، نشانده است! به جز اجرای برنامه ای تکراری و کلیشه ای، طبق روال چهل و دو ساله اخیر که درست در روز قبل و در شب شهادت و سالروز رجعت وی، برنامه ای با سخنرانان و مداحانی تقریبا همیشگی در شهر شیراز، برگزار می گردد، در طول سال به فراموشی سپرده شده و از او یادی نمی شود تا سال دگر و درست در همین مواقع و ایام است که برخی از ارادتمندان و نزدیکان این گوهر تابناک آسمان فقاهت و مرجعیت، مجاهدت و انسانیت، یادی از او می کنند و دیگران را به سالروز این واقعه هولناک، یاد آور می شوند. گویا برخی، هنوز خوش ندارند، افکار نورانی او که به حق روحانی روشن بین و باتدبیر زمانه ما بود، در جامعه، بسط و نشر داده شود. حال آنکه او، سیدی رشید و مبلّغی بلیغ و در خط راستین اجداد خود بود و جز با خدا با احدی نه معامله کرد و نه نان از سفره پهن و گسترده کسانی خورد که هنوز بر پای سفره وسیع انقلاب و شهدا نشسته اند، اما چون نان می خورند، نمکدان هم می شکنند! در اوصاف و در سجایای شهید محراب، آیت اله حاج سید عبدالحسین دستغیب شیرازی(رض)، باید گفت: او علاوه بر آنکه یک روحانی فاضل و محبوب و حقیقتا مردمی بود، مرد خدا و یک انسان به تمام معنا، خود ساخته و عارف مسلک نیز بود. انسانی متواضع با تنی نحیف و جسمی در راه خدا، خود ساخته و از هر گناه به دور شده، همواره دغدغه مردم داشت و در بین مردم بود و در زندگانی پر افتخار خویش، باری بر دوش مردم که نگذاشت هیچ، بلکه بارهای زیادی از دوش مردم زمانش برداشت. عمر شریفش، جز به جهد و تلاش در راه جنگ بی امان با نفس اماره و خدمت به خلق و عبادت خالق نگذشت و تا جایی که توانست، خود را ذوب در ولایت الله کرد و در مسیر تحقق نهضت مردمی امام روح الله(ره)، بارها دستگیر، شکنجه و تبعید شد، محرومیت ها کشید و طعم تلخ بی مهری رژیم سابق را چشید، اما او با قلبی سلیم و دلی رئوف، معتقد به اجرای ماموریت های الهی بود و با کافران، ملحدان، منافقان و بد طینتان، میانه ای نداشت و استقامت و ثابت قدمی او، در راه ایمان به خدا و عقیده راسخ به معبود و معشوق ازلی اش بود که بلای جان شریفش شد و در یک ترور ناجوانمردانه، از سوی منافقه ای کوردل و از خدا بی خبر بنام”گوهر ادب آواز” که اسیر و بازیچه گروهک مجاهدین خلق شده بود، در مسیر حرکت به سمت نماز جمعه شیراز و قرائت خطبه های آتشین و دلنشینش به همراه چند تن از پاسداران و محافظانش، به لقا الله پیوستند. شهید محراب، آیت الله دستغیب که امام(رض) فرمود:” معلم اخلاق و مهذب نفوس بود.” از رجال نام آور علم و اجتهاد و دانش آموخته مکتب علمی حوزه بزرگ شیراز و فرزند نسلی درخشان و قومی پرافتخار از نوادگان امامزاده لازم التکریم، آقا سید میرمحمد بن موسی الکاظم(ع) و مجتهدی مجتهد زاده بود.
رساله عملیه آن مرجع بیدار زمان و آن چراغ هدایت امت فارس، سالها مرجع رجوع مقلدین بی شمار او بود. صدای ملکوتی او، بویژه در زمان قرائت دعای روح بخش کمیل، جان تازه به کالبد هر نیمه جان و امیدی در دلهای زار و خسته از دنیا و مافیها می داد. نفسش حق و بیانش گرم و رسا بود. اقدامات و اعمالش، نه ریاکارانه و نه متظاهرانه بود، بلکه رنگ خدایی در هر سخن و کلام و عمل او دیده می شد. از نسل او، فرزندانی پاکدامن برخاست و آنگونه که او به تالیف کتب سودمند و خواندنی، همت گمارد، خود عامل به هر آنچه که می نوشت و می گفت بود. نشانه مردان مرد، عالمان، وارستگان و رهیدگانی از دنیا، همچون شهید مظلوم دستغیب شیرازی است که یاد و نامشان در دلهای مومنین می ماند و آنان، محبوب القلوب امت اسلامی می گردند. برای خود به عنوان شهروند ساکن در شیراز و یک استان فارسی، متاسفم که نتوانسته ام درک و شناخت بهتر و بیشتری از او، داشته باشم، زیرا او علاوه بر آنکه یک سید روحانی و انسانی خارق العاده بود، در مقابله بی امان با شیطان و مجاهد بزرگ جبهه رویارویی با نفس اماره نیز بود. عارفی کبیر که از او، کرامت ها دیده، شنیده و نوشته اند و این‌ نشان از عمق رابطه اش با خدا و بی اعتنایی او به دنیا و بازیچه های دنیایی بوده است. روانش شاد، یاد و نامش ماندگار باد، به امید آنکه درباره او، زندگی و زمانه او، فیلم، سریال، مستند و تولید محتواهایی فاخر، در اهمیت مقام و شخصیتش و انبوه خدمات عام المنفعه و باقیات الصالحاتش، تهیه و منتشر نمایند تا نسل امروز و فردا، با چنین افلاکیان خاکی، بیش از پیش آشنا گردند.
ان شاالله.