برخلاف کارگران ساختمانی که تحت قانون بیمه اجباری قرار دارند، عکاسان و خبرنگاران اغلب فاقد بیمه‌های تخصصی برای حوادث کاری هستند ، به گزارش الهام فیروزی خبرنگار فارس اگاه، حادثه‎ پیست اتومبیلرانی آزادی تهران که ۲۶ اردیبهشت‌ماه به وقوع پیوست و متاسفانه موجب شد تا حمید رضا درجاتی، عکاس ورزشی جان خود را از دست بدهد، نشان داد، عکاسان خبری، خبرنگاران و روزنامه‌نگاران، به عبارتی اصحاب رسانه در کنار مواردی مانند؛ نبود امنیت شغلی و مشکلات اقتصادی و بیمه‌ای با چالش‌های دیگری از جمله کمبود ایمنی محیط کار و بی‌توجهی مسئولان به این امر نیز مواجه‌اند، آنچه که به فقدان استانداردهای ایمنی در محیط‌های کاری مانند پیست‌های ورزشی، مناطق صنعتی یا صحنه‌های بحران از جمله بلایای طبیعی و … باز می‌گردد. براین اساس پیست آزادی تهران را باید جدیدترین مصداق چنین شرایطی دانست، آن هم فضایی که سالیان متمادی است، میزبان مسابقات ملی است، اما در آن اثری از جایگاه ایمن برای خبرنگارن و عکاسان، گاردریل‌های استاندارد و سیستم‌های حفاظتی مورد تایید فدراسیون بین‌المللی اتومبیل‌رانی (FIA) دیده نمی‌شود. شرایطی که خطر برخورد با خودروهای مسابقه‌ای یا پرتاب اشیا را افزایش می‌دهد. این در حالی است که در راهنمای مسابقات مشابه در بسیاری از کشورهای جهان از جمله موتوراسپرت بریتانیا، حفظ فاصله از پیست و رعایت نوارهای ایمنی موضوع مهمی به شمار می‎رود که به طور جدی بر آن تاکید شده است، اقداماتی که کمترین کار برای حفاظت از جان خبرنگاران و عکاسانی است که برگزاری مسابقات و رویدادهای اینچنینی را پوشش می‎دهند، ولی در کشورمان علاوه بر چنین بی‌توجهی‌هایی به این ضرورت ساده، حتی ارائه آموزش‌های ایمنی به اصحاب رسانه نیز مدنظر قرار ندارد و  به این ترتیب فراهم نبودن زیرساخت‌های ایمن، عکاسان و خبرنگاران را در معرض خطراتی مانند سقوط، برخورد با اشیا، حتی سرقت تجهیزات و … قرار می‌دهد. آنچه که به وضوح نشان دهنده بی‌کفایتی و سوء مدیریت در حوزه‌های مرتبط با چنین مقولاتی است.

نکته مهم دیگر این است که برخلاف کارگران ساختمانی که تحت قانون بیمه اجباری قرار دارند، عکاسان و خبرنگاران اغلب فاقد بیمه‌های تخصصی برای حوادث کاری هستند. برداشت از حرفه خبرنگاری برای مسئولان نه ضمانت شغلی، نه حمایت اقتصادی، نه ارائه تسهیلات و نه حفظ ایمنی است، بلکه تنها شغلی یک فرد است که با دوربین یا قلم خود وقایع را ثبت و ضبط می‌کند و در اختیار عموم جامعه قرار می‌دهد و خود باید متقبل خطرات احتمالی و سایر حوادثی شود که در آن هیچ نقش و مسئولیتی ندارد.

اکنون در اتقاق اخیر که فوت عکاس جوان کشور و داغدار شدن خانواده وی را به همراه داشته است، اگر چه ورود قوه قضائیه به این حادثه، برگزاری جلسه در مجلس با حضور کارشناسان و اعضای کمیته حقوقی فراکسیون حقوقی یا تعلیق پیست‌های اتومبیلرانی کشور تا زمان ممیزی مجدد ایمنی و فنی – که به طور قطع در نهایت به دلیل مسائل بودجه‌ای به حاشیه خواهد رفت- یا درخواست‌های برخی از مسئولان برای پیگیری دلایل و مقصران بروز این حادثه واکنش‌هایی بوده‌اند که شاهد آنها بوده‌ایم، اما تجارب گذشته در مورد اتفاقات اینچنینی یا سایر حوادث نشان می‌دهد، این بحث‌ها تنها در بازه زمانی نه چندان طولانی بعد از وقوع یک اتفاق طرح و بیان می‌شود و بعد از گذشته چند هفته همه چیز به فراموشی سپرده خواهد شد، آنچه که نظیرش را در زمان بروز بلایای طبیعی مانند زمین لرزه یا وقوع حوادث دیگر درخصوص ضروت اتخاذ تدابیر موضوعی شاهد بوده‌ایم. اما نباید از یاد برد که خبرنگاران و عکاسان خبری، سربازان خط مقدم اطلاع‌رسانی هستند که با وجود سختی‌ها و خطرات شغلی، همواره در تلاشند تا رسالتی که بر عهده دارند را به بهترین شکل ایفا کنند. توجه به دغدغه‌های این قشر فارغ از ضرورت توجه به مسائل معیشتی و ایمنی که می‌تواند موجب آسودگی خاطر آنها و خانواده‌هایشان شود، موضوعی است که به صورت مستقیم و غیر مستقیم بر پیشرفت جامعه و بهبود تدابیر و برنامه‌ریزی‌ها اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و … نیز اثرگذار است، براین اساس می‌طلبد با ایجاد شرایط مناسب کار، تامین امنیت شغلی و فراهم کردن امکانات لازم، از آنها حمایت شود، ساده‌ترین اقداماتی که باید برای شاغلان در هر شغل و صنفی مدنظر قرار گیرد، آن هم برای قشری که همواره از دغدغه‎های دیگران می‌گویند، اما خود همواره بار سنگین دغدغه‌هایشان را به تنهایی بر دوش می‌کشند، آنهایی که فراموش شده اند، اما هنوز هم دیگران را فراموش نکرده‌اند.