روز و هفته معلم و چند نکته یادآوری، به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه ، از ۱۲ تا ۱۸ اردیبهشت در تقویم رسمی ایران بعنوان روز و هفته بزرگداشت مقام والای معلمان نامگذاری شده است.مناسبتی مهم و البته چند منظوره که یکی از دلایل برپایی رویدادهای این هفته همانا نکوداشت مقام استاد و معلم شهید آیت الله مرتضی مطهری (رض) فیلسوف و متفکر و علامه بزرگوار ایرانی، شیعی  است که در همین ایام در اردیبهشت سال ۱۳۵۸ بدست منافقین (گروهک فرقان)به درجه رفیع شهادت رسید. جامعه بزرگ فرهنگیان در طول حیات پر بار خود خدمات ارزنده و قابل توجهی به کشور و نظام اسلامی و به مردم عزیز ایران داشته اند.علاوه بر تدریس و نقش آفرینی در توسعه سواد خواندن و نوشتن و پیشبرد اهداف عالی فرهنگ‌ و دین و همچنین تربیت و پرورش نسل پویای امروز و آینده سازان میهن در بسیاری از امور مهم کشور از جمله در انتخاباتها نیز بیشترین نقشها را همین معلمان ایفا نموده  و مینمایند.در دوران دفاع مقدس بیشتر معلمان و دانش آموزانمان به نوعی در داخل جبهه ها حاضر و یا در حال پشتیبانانی از جبهه ها و حمایت از رزمندگان و مدافعین وطن بودند.از پاسخ  دادن به شبهات دینی و پرسشهای علمی و برگزاری مناسبتهای ملی و مذهبی در مدارس تا برگزاری انواع جشنها و جشنواره ها و رویدادهای ادبی و فرهنگی و هنری و برپایی یادواره ها و اردوها،مسابقات و بسیاری دیگر از اقداماتی که نسل امروز را کوشاتر و آیندگانمان را بیدارتر و آگاهتر از قبل کند بر عهده همین معلمان بوده و هست اما در مقابل مسئولان عالی کشور سهم و حق فرهنگیان خصوصا معلمان شاغل در مناطق دور دست و محروم کشور را که از حداقل امکانات رفاهی و مالی و … برخوردار نبوده و نیستند را نداده اند و در واقع توجهی درست به آنان نداشته و ندارند. امروز معلمان قشر فراموش شده جامعه اند.هرچند که تلاشهایی از طریق رتبه بندی و …برای بهبود معیشت آنان شده اما حجم مشکلات و نارضایتیهای عمومی فراوان شده در برابر این همه گرانی و تورم و مشکلات زندگی،این حقوقها نه در شان ومنزلت معلمان است و نه واقعا کفاف زندگی آبرومندانه اشان را میدهد.به دیگر سخن آموزش و پرورش در طی ۵۰ سال اخیر در اولویت هیچ یک ازدولتها نبوده و مدیران ارشد و وزرای انتخابی اکثرشان سرسپرده و گوش به حرف سیاسیون و نمایندگانی بوده اند که قصدی برای مرهم گذاشتن بر زخمهای کهنه و دردهای مزمن معلمان صبور نداشته و ندارند و تنها در آستانه انتخاباتها و مناسبتهایی خاص آنان را فراخوان میدهند تا مشارکتی کنند و گوشه ای از کار نظام و کشور را گرفته و انجام دهند اما به دور از انصاف است که این قشر شریف و در امور ابتدایی زندگانیشان مانده را به وقت تنگدستی و نیاز فراموششان کنند و با عدم توجه به مطالبات به حق و قانونیشان به حال خودشان رهایشان کنند.معلمان چه انان که کادر اداری و در رده های مدیریتی اند و چه انانی که یا مدیران مدارس و معاونین و دبیران و آموزگاران و کادر دفتری اند یا خدمتگزاران و سرایدان و بازنشستگانان عزیز همه و همه یار و یاور امام و رهبری و دوستدار کشور و نظام و انقلاب اسلامی بوده و هستند و در مواقع نیاز دست یاری به مسئولان خود داده و خلاصه دِین خود را به میهنشان ادا کرده اند اما در مقابل خدمات مسئولان کشور به این قشر موثر و صبور بسیار کم و ناچیز بوده و اغلب معلمان ما در چنبره ای از مشکلات مسکن و اشتغال فرزندان، حقوقها و دریافتیهای ناچیز و فقدان برنامه های رفاهی و عدم استفاده از تسهیلات بانکی و تخفیفات درمانی و بیمه ای برخوردارند حال آنکه دریافتیها و مزایای رفاهی بسیاری از معلمان با تحصیلات عالیه و سوابق بالای خدمتی که دارند نسبت به بسیاری از کارمندان ادارات که مدارک تحصیلی پایین تر و سوابق شغلی کمتری دارند بسیار کمتر است و این دور از عدالت در پرداختها بوده و نوعی تبعیض و بی عدالتی محض است که در حق معلمان کشورمان روا داشته شده و همچنان این اجحاف و ناهماهنگیها ادامه دارد. انتصاب افراد سیاسی و وابسته به جناحهای بی مصرف قدرت بر راس حرم ملی و محلی مدیریتهای آموزش و پرورش و دخالت ندادن نقطه نظرات مشورتی معلمان متعهد و متدین کشور در تصمیم گیریهای مدیریتی درون سازمانی و عدم توجه به نخبگان آموزش و پرورش در انتصابها و وجود پاره ای از مشکلات ساختاری حوزه آموزشها در سطح کشور از موانع جدی عدم توسعه یافتگی و پیشرفت در این ارگان مردمی است.

نارضایتی همراه با بی انگیزگی معلمان از وضع موجود خود،بی برنامگی و رها شدگی آموزش و پرورش ادارات با کارمندانی سرخورده و نادیده شده، عدم کار آمدی سیستم تعلیم و تربیت کشور در تحقق اهداف عالی سند تحول و دیگر اسناد بالادستی،نبود نقشه راه و عدم ترسیم مسیر و چشم انداز آینده نظام آموزشی کشور، متاسفانه نهاد مقدس و مبارک آموزش و پرورش را به تشکیلاتی غیر مهم و غیر موثر در تصمیم گیریها و تصمیم سازیهای کلان مسئولان عالی نظام تبدیل کرده و اینجاست که اگر فکر و چاره ای اساسی و فوری به حال و روز معلمان و امید آفرینی و ایجاد انگیزه و رضایتمندی در بین آنان نگردد،دیر یا زود قافیه را باخته و این جمعیت قابل توجهی که سرنوشت علم و پژوهش کشور بدست آنان سپرده شده را از گردونه مشارکتهای اجتماعی از کف داده و همچنان درجا زده و از قافله پیشرفتهای همه جانبه دنیا عقب مانده و خواهیم ماند.ضمن تبریک روز و هفته بزرگداشت مقام والای معلم به محضر عموم معلمان،این رسولان علم و آگاهی امیدواریم مدیران ارشد کشوری و استانی خصوصا هیات دولت و مجلسیها کمی به خود آیند و گوشه چشمی به این قشر شریف و فرزانه و مظلوم و دردمند کشورمان کنند