سندملی پیشگیری از خودکشی راهکار یا هشدار؟!، به گزارش الهام فیروزی خبرنگار فارس اگاه ، سندملی پیشگیری از خودکشی در استان فارس تنظیم و نهایی شده است، موضوعی که به تازگی عباس رضائیان ‌زاده، معاون بهداشت دانشگاه علوم پزشکی شیراز از آن خبر داده و اینکه تمامی دستگاه ‌های اجرایی، نهادها و سازمان‌ها موظف شده اند تا همراهی های لازم را برای عملیاتی شدن آن داشته باشند، آنچه که به وضوح بیانگر این مطلب بوده که آمارهای اقدام به خودکشی رو به افزایش است. مصداق بارز این امر نیز وقوع دو خودکشی به فاصله کوتاهی از یکدیگر در شیراز است، زنی که ششم شهریورماه گذشته از بالای مجتمع نگین معالی آباد خود را با پایین پرتاب کرد و چند روز بعد در بیمارستان چشم از دنیا فروبست، همچنین پسر ۱۹ ساله ای که به فاصله کوتاهی از این اتفاق دست به خودکشی زد و خود را از بالای همان مجتمع پایین انداخت.

این در حالی است که برخی از شنیده ها و اخبار منتشر شده از بالا رفتن آمارهای اقدام به خودکشی در کشور حکایت دارد، ضمن اینکه چندی پیش نیز حسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی هم اگرچه از محرمانه بودن آمار و ارقام مربوط به خودکشی سخن گفت، اما به این موضوع نیز اشاره داشت که تعداد بروز این موارد افزایش داشته و به طور کلی روند فوت های مربوط به اقدام به خودکشی در ایران افزایشی است. آنچه که باید آن را زنگ خطری جدی در مواجهه با این آسیب اجتماعی دانست.

این که میزان امید به زندگی تجربه کاهشی شدن را آهسته و بی صدا پشت سر می گذارد و به نوعی رابطه معناداری را ترسیم می کند که میان نرخ اقدام به خودکشی و ناکامی‌ های اجتماعی در حال شکل گیری است و می تواند تبعات نامطلوبی را برای جامعه به همراه داشته باشد.

این درحالی بوده که گروهی دیگری از صاحب‌نظران هم براین باورند که نرخ مربوط به رشد خودکشی در کشورمان از وضعیت متعارف گذر کرده و بنابراین مسئولان باید به این معضل در قالب مساله مهم اجتماعی نگاهی جدی داشته باشند. با این وجود اما این امر مدنظر قرار نگرفته است و همچنان مساله فردی تلقی می شود.

البته با توجه به آمارهای آمار پزشکی قانونی تعداد بالایی از موارد اقدام به خودکشی مربوط به افرادی بوده که در سنین ۱۵ تا ۳۵ سال قرار دارند، گروه سنی که جمعیت جوان و فعال را تشکیل می دهند و متاسفانه به دلایلی مختلف تصمیم می گیرند آخرین برگ سال شمار زندگی خود را با مرگی خود خواسته رقم بزنند.

اشاره به این موضوع نیز ضرورت دارد ارقامی که در قالب آمارهای رسمی میزان خودکشی در کشورمان البته در بازه زمانی یک دهه بین سال های ۱۳۹۰ تا ۱۴۰۰ منتشر شده است، بیانگر این مطلب است که در فاصله زمانی ۱۰ ساله عنوان شده این اعداد حدود ۴۰ درصد رشد داشته و از سه هزار و ۵۰۰ مورد در سال به محدوده بیش از پنج هزار مورد رسیده است.

رویکردی که شاید موجب شده تا اکنون طبق میانگین اقدام به خودکشی در شیراز آن هم در بازه زمانی یک ماهه رو به افزایش باشد. آنچه که می تواند دلیلش را چنین عنوان کرد، اینکه شرایط نامطلوب در زمینه‎های مختلف شغلی، خانوادگی و… که به احتمال زیاد بسیاری از آنها به مقوله اقتصادی بازمی‌ گردد بسترساز بروز تنش های مداوم شده و در نهایت اختلال های شدید ذهنی را رقم می زند در نهایت موجی برای تقویت انگیزه‌ های مربوط به خودکشی را در ذهن افراد شکل می‌ دهد، مجموعه عواملی که در قالبی به هم پیوسته معضلی اجتماعی را شکل رقم می زند. با این وجود اما هنوز هم متولیان امر تلاش دارند تا با پاک کردن صورت مساله و در نظر گرفتن این بحران به عنوان معضلی اجتماعی همچنان از پرداختن به آن طفره روند، شیوه ای که می تواند موجب شود تا در آینده ای نه چندان دور با بحرانی بزرگ در این خصوص مواجه شویم که به تبع حل آن هزینه های بیشتری برای ایرانیان و به طور کلی کشور خواهد داشت.

–