محمد ابراهیم سیف‌پور روز یکشنبه در گفت‌وگو با ایرنا اظهار کرد: کشتی در ایران طرفداران خودش را دارد و استعدادهای زیادی در حال رشد هستند. برای آنکه کشتی‌گیران ما بتوانند در اوزان‌های مختلف صاحب مدال شوند باید از ارائه فنون ناقص (نیم بند) پرهیز کنند. کشتی‌گیران جوان باید تمرین و پشتکار را سرلوحه کار خود قرار داده و نباید پس از اتمام تمرینات، تشک را ترک کنند.

دارنده برنز کشتی آزاد المپیک ۱۹۶۰ رم ادامه داد: کشتی‌گیران جوانان باید متوجه باشند که بدن ایده‌آل نه تنها با دنبل و هالتر ساخته نمی‌شود بلکه باید آن را با تمرینات سخت و خاک شدن‌های زیاد آبدیده کرد. با توجه به اینکه کشتی ایران با ارائه فنون و زیرگیری‌ها همیشه در سطح جهان شناخته می‌شد اما اکنون این فنون رو به فراموشی است. زمانی که این فنون از ما گرفته شد دیگر کسی آن را به نسل جوان کشتی آموزش نداد. ارائه فنونی ایرانی، پیشرفت کشتی ما را تضمین خواهد کرد؛ البته مربیان سازنده باید از این دانش برخوردار باشند تا بتوانند کشتی گیران را برای این رشته آماده کنند.

مربی سابق تیم ملی کشتی آزاد این راهم گفت: در حال حاضر وضعیت کشتی ایران با نبود کشتی‌گیران مطرح جهان، مطلوب است اما اگر به دنبال رشد این رشته در کشورمان هستیم باید افکار جوانان را آماده کنیم تا در مبارزات خود بتوانند در لحظه با ارائه فنون و بدلکاری مختلف پیروز شوند.

دارنده ۲ نشان طلای جهان در پاسخ به این سوال که رمز موفقیت شما در سه وزن متفاوت چه بوده، گفت: آمادگی ذهنی مهم‌ترین رمز موفقیتم در این اوزان بود. من همیشه با این ذهن که پیروز مبارزات می‌شوم به روی تشک می‌رفتم و باعث شد تا پیروز از این دیدارها باشم.

سیف‌پور همچنین با ذکر خاطره‌ای از جهان پهلوان تختی اشاره کرد و توضیح داد: من با جهان پهلوان تختی سوای رفاقت زیاد، در رویدادهای مختلف جهانی توانستیم مدال‌های ارزشمندی را برای کشورمان کسب کنیم. شیرین‌ترین خاطره من از این دوران، قهرمانی در آوردگاه جهانی ۱۹۶۱ یوکاهاما و ۱۹۶۵ منچستر بود که من در ۲ وزن ۵۷ و ۶۳ کیلوگرم به مدال طلا رسیدم. در یوکاهاما ایران با اقتدار توانست ۵ نشان طلا توسط امامعلی حبیبی، غلامرضا تختی، منصور مهدی‌زاده، محمدعلی صنعت‌کاران و محمد ابراهیم سیف‌پور کسب کرد. نصرالله سلطانی‌نژاد و حمید توکل نیز به نشان ارزشمند نقره و برنز دست یافتند.

وی ادامه داد: تلخ‌ترین خاطره من در این دوران مربوط به المپیک ۱۹۶۰ رم بود که حق من و غلامرضا تختی را با ناداوری خوردند. من می‌توانستم در این بازی‌ها به نشان طلا برسم اما قضاوت‌ها به گونه‌ای بود که در نهایت به مدال برنز رسیدم. در این آوردگاه تختی نیز یکی از شانس‌های کسب نشان طلا بود اما در نهایت به مدال نقره رسید.