مسعود محجوبی -خبرنگار فارس آگاه ،هنوز چند ساعتی از درگذشتِ امامعلی حبیبی نگذشته بود که خبرِ فوتِ رضا سوخته‌سرایی، هفتهٔ نحسِ ورزشِ ایران را کامل و کامِ کشتی‌دوستان را تلخ کرد. پرافتخارترین کشتی‌گیرِ تاریخِ ایران در بازی‌های آسیایی، که شایستگی لقبِ «جهان‌پهلوان» را داشت. او که نفرِ اولِ دستهٔ فوق‌سنگینِ کشتیِ آزادِ ایران به‌شمار می‌رفت، در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول، برای اینکه جا برای مرحوم علیرضا سلیمانی، یارِ گرمابه و گلستانش، باز شود و فرصتِ درخشش در میادینِ بین‌المللی را به‌دست آورد، به رشتهٔ فرنگی رفت و جالب آنکه هر دو در آن سال موفق به کسبِ مدالِ طلا شدند. به‌علتِ شرایطِ سیاسیِ حاکم بر کشور، در بحبوحهٔ انقلاب، او رقابت‌های جهانی و المپیک بسیاری را از دست داد؛ با این‌ همه، به هر تورنمنتی که اعزام شد، با مدال بازگشت. به‌راستی چه شباهتِ غم‌انگیزی است میان نامِ خانوادگیِ او و عصری که در آن زیست. هنوز هم بسیاری او را بهترین کشتی‌گیرِ سنگین‌وزنِ تاریخِ ایران ـ چه در رشتهٔ آزاد و چه در رشتهٔ فرنگی ـ می‌دانند. مشهور است که الکساندر مدوید، قهرمانِ افسانه‌ایِ سنگین‌وزنِ دنیا، در مورد او گفته: «حریفی برای رضا نمی‌شناسم.» روح این پهلوان همیشه خندان، شاد هرچند من نیز چون حسن فتحی معتقدم پهلوانان نمی‌میرند..