دریغ از نامگذاری یک مکان آبرومند بنام سیمین دانشور، به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، سیمین‌ تاج دانشور یکی از نامدار ترین زنان ایرانی و مهمترین بانوی داستان نویسی کشورمان است که تا به امروز به درستی به او و آثار و تاثیراتش بر شعر و داستان معاصر ایران پرداخته نشده است.وی متولد ۸ اردیبهشت سال ۱۳۰۰ در شیراز و متوفای ۱۸ اسفند ۱۳۹۰ در تهران، از بزرگترین نویسندگان و مترجمان کشور و از نخستین زنان ایرانی بود که به صورت حرفه‌ای در زبان فارسی داستان نوشت.زن و حمایت از حقوق اجتماعی زن بعنوان موضوع بیشتر داستانهای سیمین دانشور مطرح گردیده است. مهم‌ ترین اثر او نخستین رمان معروفش سووشون است که نثری ساده دارد و به ۱۷ زبان ترجمه شده است. سووشون از جمله پرفروش‌ترین آثار ادبیات داستانی در ایران به‌شمار می‌رود و نرگس آبیار کارگردان سینما و اهل شیراز در حال ساخت سریالی از روی همین رمان به نام سووشون است که در آن به برحه ای از تاریخ ایران و شیراز در اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی میپردازد. دانشور، همراهِ همسرش جلال آل احمد، عضو کانون نویسندگان ایران بود و در اولین انتخابات این کانون مهم ادبی در فروردین ۱۳۴۷ به عنوان رئیس کانون نویسندگان ایران برگزیده شد.چنین شخصیت ارزنده ای که فخر زنان ایرانی در حوزه شعر و بویژه در داستان و توجه به مسائل اجتماعی بانوان است هنوز در شیراز زادگاه آباء و اجدادی اش به درستی شناخته نشده و رویداد مهم ادبی و فرهنگی درباره او و برای یاد کرد از وی و شناخت میراث ماندگار ادبی او در شیراز پایتخت فرهنگی و شهر شعر و ادب و قصه برگزار نگردیده است. همچنین هنوز دستگاههای فرهنگی و مجامع ادبی و هنری مکانی درست و آبرومند از شهر شیراز را به نام این چهره ماندگار ادبی معاصر نامگذاری نکرده اند.سیمین دانشور به عنوان یکی از نویسندگان برجسته معاصر،آثار ارزنده ای در قصه و ادبیات داستانی معاصر آفریده است که هر کدام از آثار نوشتاری و داستانهایش قابلیت تبدیل شدن به فیلم و سریال دارند و با اقبال خوانندگان رو به رو شده و جایگاه ویژه ای را برای او رقم زده اند؛بویژه سه رمان او، سووشون، جزیره سرگردانی و ساربان سرگردان جزء پرخواننده ترین و جذابترین رمانهای امروز به شمار می آیند.دانشور در این رمانها در پیشینه عناصر داستانی اعم از شخصیت، زبان، حوادث ،زمان و مکان نماد پردازی های جالب توجهی کرده و به طور کلی، سیر نمادپردازی دانشور از « سووشون» تا «ساربان سرگردان»،سیری از سادگی، استواری و روشنی، به پیچیدگی خاصی در داستان نویسی که منحصر به خود اوست ،میباشد.وی همواره با تحصیل کردگان،روشنفکران و بزرگان علم و ادب هم نشین بود و  تجربه های زمانه او در آثار و شخصیت های داستان های او نیز تاثیر گذاشته اند. زنان در آثار او،از هر دو طبقه  اجتماع، «اشراف و محروم» هستند.

وی شخصیت های داستان هایش را بیشتر از آدم های اطراف خودش انتخاب کرده و در رمان های متاخرش، شخصیت های زن را از بین دانشجویان و دانشگاهیان برگزیده است.سیمین دانشور را باید اولین زن داستان نویس در ادبیات فارسی و از اولین تحصیل کردگان ادبی و دانش آموختگان زن در دوره دکتری ادبیات دانست که شاگردی بزرگان و مفاخر ملی فرهنگ و ادب ایران همچون علی اصغر خان حکمت، لطفعلی صورتگر، عباس اقبال آشتیانی، بدیع الزمان فروزانفر، ملک الشعرای بهار،بهمنیار و…، را در کارنامه ادبی خود دارد.او از نظر ارزش و اعتبار با داستان نویسان مرد نسل خود،به نوعی قابل بررسی و  مقایسه است.حضور و تاثیر سیمین دانشور و همسرش جلال آل احمد در متن جریانات ادبی و روشنفکری زمان خود اگر چه فراموش ناشدنی است اما دانشور سعی کرده  در داستان هایش به زنان بپردازد و اغلب شخصیت های داستان های او زنان هستند. نوع و شخصیت زنان داستان های او با نوع و شخصیت زنان دیگر نویسنده های بزرگ زمانش مثل جمالزاده و هدایت، بزرگ علوی و دیگران متفاوت است. امید آنکه شورای فرهنگ عمومی فارس و شورای اسلامی شهر شیراز به پاس خدمات ارزنده سیمین دانشور بزرگ بانوی ادیب و موثر در فرهنگ و ادب معاصر خیابان یا کوچه و گذر یا میدان و مرکزی فرهنگی و ادبی را بنام وی نامگذاری و به این وسیله یاد و نام او را در بین اهالی فرهنگ و ادب و هنر زنده نگاه دارند.