محرومیت شیراز از رویدادهای گردشگری ادبی ، به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، اگر شوق و ذوق مردم با فرهنگ و با ادب شیراز نبود و اگر شیراز بر خوردار از نهادهای دولتی و مردمی عرصه فرهنگ و ادب نبود و در این شهر میز ملی گردشگری ادبی وجود نداشت و یا نشانه هایی از وجود تاریخ ادبیات و مظاهر ادبی در شیراز شهر شعر و شعور نبود و این شهر دانشگاهی از دانشکده های ادبی قدیمی برخوردار نبود،سخن گفتن از مطالبات عمومی برای اجرای کارهای فاخر و ماندگار ادبی و امور فرهنگی شاید چندان معنا نداشت. اکنون که بیش از هر زمان دیگر علاوه بر اماکن تاریخی،میراثی و فرهنگی بعضا مرتبط با ادبیات،شیراز از انبوه دانشوران ادبی و شاعران برخوردار و انجمن های ادبی جا به جای این کلان شهر را فرا گرفته است اما عدم برگزاری برنامه های فاخر ادبی در شهر حافظ و سعدی و دیگر شاعران بزرگ از خاندان های ادبی وصال‌ ،شوریده و اهلی، قا آنی و… از کم کاری و ادعای دستگاههای فرهنگی و متولیان این مهم حکایت دارد.

فعالیت‌های ادبی شیراز نباید به برگزاری کلیشه‌ای مراسم حافظ و سعدی در ۲۰ مهر و اول اردیبهشت محدود شود. باید برنامه‌ریزی برای رویدادهای فرهنگی و ادبی ماندگار در طول سال صورت گیرد. در واقع، فعالان فرهنگی و ادبی با حداقل هزینه و زمان، رویدادهای موفقی برگزار کرده‌اند که نشان از ظرفیت و پتانسیل بالای این شهر در این زمینه دارد.

شیراز سال هاست که از برپایی جشن های ملی و فراگیر حوزه ادبیات کودک و نوجوان، ادبیات داستانی و ادبیات کلاسیک محروم است.مگر شیراز برنامه ریز و برگزار کننده اینگونه امور نداشته و ندارد؟چرا دانشکده های ادبی دانشگاه های ملی و آزاد و بنیاد های حافظ و سعدی و دیگر مجامع فرهنگ و ادب این شهر فعالیت های خود را به روزهای خاص و محدود و مشخصی از سال اختصاص داده اند و پس از آن به خواب خرگوشی فرو میروند؟! این بی برنامگی و بلاتکلیفی ها در عرصه فرهنگ و ادب با روح شیراز و گذشته تاریخی این شهر که به حضور شاعران و نویسندگان و نقادان ادبی و فعالان فرهنگی قبلی و فعلی ساکن در این کلانشهر هیچ همراهی و همخوانی نداشته و ندارد.به دیگر معنا بُعد رسانه ای برنامه های ادبی برگزار شده نیز بر ابعاد واقعی اش فزونی می یابد و نمی‌تواند ذهن و ضمیر ادیبان و شاعرانی را که پیوسته در انتظار اجرای رویدادهای مهم و ماندگار حوزه ادب و فرهنگ کشور و شهر خویشند چندان اقناع نماید.

این که در یک یا چند انجمن ادبی و فرهنگی برنامه های هفتگی همچون خوانش شعر و نقد و تفسیر اشعار حافظ و سعدی باشد و یا از شاهنامه خوانده و گفته شود خوب و متین است اما آیا نباید همایش‌های ملی و منطقه ای نظیر بررسی ادبیات داستانی و شعر و غزل معاصر فارس یا جلسات نقد ادبیات شیراز در دوره های مختلف برگزار گردد و یا آیا نباید در همایش های ماهانه و فصلی،شعر شاعران قدیم و معاصر شیراز و فارس و دیوان های شعری آنان دسته از شعرای فارسی که در سده های اخیر می‌زیسته اند و جریان‌های ادبی شیراز در قبل و بعد از انقلاب مورد نقد و بررسی قرارگیرد؟اینکه جلساتی مستمر و یا فصلی برگزار شود و در آن جلسات پژوهش های قوی و کتاب‌های منتشر شده در زمینه شعر و ادبیات گذشته و حال شیراز مورد نقد و بررسی قرار گیرد چه اشکالی دارد و یا چقدر هزینه بردار است که ارگان‌های متولی فرهنگ و ادب فارس و شیراز باید از آن بهراسند و بلرزند؟! امید است با بهره‌گیری از تجارب و اندیشه‌های بزرگان ادبی شیراز، از حافظ و سعدی تا استادان معاصر همچون دکتر لطفعلی صورتگر و دکتر مهدی حمیدی شیرازی، و با بسیج سرمایه‌های فکری، شیراز را به شهری خلاق و پیشرو در حوزه‌ ادبیات ایران و جهان تبدیل کنیم. باید برنامه‌ریزی مداوم برای برگزاری رویدادهای ادبی در سراسر شهر و رونق گردشگری ادبی داشته باشیم و برای همیشه از رویه‌های کلیشه‌ای و بی‌نتیجه در حوزه‌ ادبیات شیراز خداحافظی کنیم.