مسئولان؛بی تفاوتی نخبگان فرهنگی را جدی بگیرند! به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، برگزاری ناقص جشنواره‌های فیلم، تئاتر و شعر فجر در تهران و مراکز استان‌ها یک نتیجه مهم به دنبال داشته است: قهر نخبگان حوزه فرهنگ و بی‌تفاوتی آن‌ها به حاکمیت اجتماعی و فرهنگی کشور.

عدم حضور افراد برجسته و تأثیرگذار در زمینه فیلمسازی، کارگردانی، بازیگری و تهیه‌کنندگی،در کنار سرباز زدن از دریافت جوایز و هدایای رویدادهای مهم فجرانقلاب اسلامی از جانب برخی از اهالی موسیقی و شاعران مطرح ملی و میهنی و حتی شاعران آیینی نشان دهنده نوعی قهر و نارضایتی از مجموعه حاکمیت و به‌ویژه از مدیران و برنامه‌ریزان جشنواره‌ها و مراسم مرتبط است.

در صورتی که ارزیابی و تحلیلی مؤثر در این زمینه صورت نگیرد و دلایل این ستیز بین فرهنگ‌وران و متولیان آن بررسی نشود،باید گفت که زنگ خطر جدایی و گسست مهم‌ترین قشر مشارکت‌کننده به صدا درخواهد آمد و متأسفانه، سال‌هاست که این زنگ خطر به صدا درآمده، اما مسئولان ملی و محلی به این واقعیت توجهی ندارند.

چرا مولفی که آثارش مدام سانسور می‌شود، فیلم‌سازی که اثرش با ممیزی‌های سخت و بی‌مورد مواجه است، هنرمند موسیقیایی که مجوز کنسرت‌هایش به هر دلیلی باطل می‌گردد، و مدیر مسئولی که در پرداخت یارانه‌های مطبوعاتی با بی‌عدالتی روبرو است، باید خود را مجبور به پذیرش شرایط نامزدی در برنامه‌های به ظاهر فرهنگی و جشنواره‌هایی مانند جشنواره موسیقی فجر کند؟ نخبگان، فرهنگ‌وران، هنرمندان و اهالی شعر و ادب و اندیشه در ایران پس از انقلاب اسلامی هیچ‌گاه به دنبال تقابل با ارکان نظام اسلامی و حاکمیت اجتماعی نبوده‌اند، اما همواره نسبت به عملکرد نادرست مجریان امور فرهنگی نقد و انتقاد داشته‌اند. اگرچه در پاره‌ای موارد، قهر و دوری نخبگان فرهنگ و هنر ناشی از شرایط حاکم بر جشنواره‌ها است، اما باید نقدهای منصفانه و پیشنهادات سازنده آن‌ها را جدی گرفت و با جلوگیری از اشتباهات مجریان و سیاست‌گذاران، از رانده شدن این افراد مؤثر به سمت بیگانگان و نامحرمان پیشگیری کرد. بی‌مهری و عدم تکریم هنرمندان و فعالان عرصه فرهنگ، آثار سوء و منفی در پی خواهد داشت و علاوه بر دشوارتر شدن کار اهالی فرهنگ، تلاش مدیران، برنامه‌ریزان و حتی مجریان نظم و امنیت کشور را نیز با مشکل مواجه خواهد ساخت.

فرهنگ‌وران، اهالی قلم و اندیشه، دارای قدرت تصمیم‌گیری و تأثیرگذاری در تصمیم‌سازی هستند و نمی‌توان آن‌ها را نادیده گرفت یا نسبت به دیدگاه‌هایشان بی‌تفاوت بود. تلاش برای جلب نظر نخبگان فرهنگی، هنرمندان همسو با سیاست‌های کلی فرهنگ، جز از طریق شنیدن حرف‌ها و دیدن آن‌ها امکان‌پذیر نیست. نمی‌توان صدا و سیمای کشور و تمام امکانات ملی را در خدمت بزرگ‌نمایی و دیده شدن چند هنرمند خاص تئاتر، سینما و موسیقی قرار داد و در عین حال، نسبت به افراد کاردرست و بی‌حاشیه در این عرصه‌ها بی‌توجه بود. مدیران فرهنگی باید در رفتار و نوع نگاه خود نسبت به کار و دیدگاه فعالان فرهنگی و هنری بازنگری کنند و اجازه اظهار نظر به اهالی فرهنگ و هنر بدهند. باید نقدها و اعتراضات آن‌ها را با دقت شنید، تحمل کرد و از برخورد تند و خشن پرهیز کرد. از سوی دیگر، فرهنگ‌وران نیز باید با توجه به شرایط کشور و ارزش‌های موجود، از رفتارهایی که موجب شادی دشمنان، اختلاف‌افکنی و ناامیدی می‌شود، خودداری کنند.

باید قهر نخبگان فرهنگی با حاکمیت فرهنگی و اجتماعی را رصد، مطالعه و علت‌یابی کرد و برای رفع سوءتفاهم‌ها و اختلافات، برنامه‌ها و اقدامات بازدارنده و مفید در نظر گرفت. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی باید، بدون در نظر گرفتن خط‌کشی‌ها و تفاوت سلیقه‌های رایج بین فرهنگ‌وران ملی، در مسیر هدایت، اصلاح رفتار و افزایش دانش آن‌ها تلاش کند و به بی‌برنامگی‌ها و بی‌نظمی‌ها در اجرای رویدادهای فرهنگی پایان دهد تا از بروز دلخوری‌ها و انتقادات منفی در پایان هر رویداد جلوگیری شود.

سازمان‌های فرهنگی و رسانه‌ها باید با نگاهی واقع‌بینانه به وضعیت فرهنگی، نسبت به ترمیم و بهبود وضعیت فرهنگی کشور اقدام کنند و به جای ایجاد محدودیت، به حمایت از هنرمندان و فعالان فرهنگی بپردازند.