پیکار با بیسوادی و رواج فرهنگ مطالعه، به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، سوادآموزی بخش عمده‌ای از مباحث آموزش بزرگسالان را به خود اختصاص داده و بی‌سوادی یکی از معضلات کشورهای در حال رشد به شمار می‌رود؛ لذا سوادآموزی از اهمیت و ضرورت خاصی برخوردار است. انقلاب اسلامی ایران با رهبری‌های امام فقید (ره) آمد تا پس از پشت سر گذاشتن آزمایشات سخت و خنثی کردن توطئه‌های دشمنان، درصدد ریشه‌کن کردن جهل و بی‌سوادی به عنوان پایه و مایۀ اصلی استقلال فرهنگی و توسعه اجتماعی برآید و می‌رود که گام‌های ارزنده‌ای در این راه بردارد. پس از پیروزی انقلاب در بهمن‌ماه ۱۳۵۷ فصل جدیدی در تاریخ سوادآموزی ایران گشوده شد. هدف نهضت سوادآموزی از بین بردن بی‌سوادی در کشور بود، بطوری‌که حداکثر تا ۳ سال بتوان میزان با سوادی را از مرز ۹۰ درصد بالا ببرد. بر اساس این طرح، لازم بود هر سال حداقل ۳ میلیون نفر افراد بی‌سواد باسواد شوند. امام خمینی (ره) با پیام تاریخی خود در ۷ دی سال ۱۳۵۸ فرمان مبارزه ضربتی با بی‌سوادی را صادر کرد و سازمان نهضت سوادآموزی به صورت مستقل تأسیس شد و در آغاز از همکاری و امکانات سایر نهادها و سازمان‌ها و ادارات دولتی استفاده می‌کرد. نهضت سوادآموزی سازمانی وابسته به آموزش و پرورش است که به منظور ریشه‌کن ساختن بی‌سوادی با توجه به ماده «۸» انجام وظیفه می‌نماید. نظارت بر حسن اجرای امور و انطباق فعالیت‌های سازمانی جامعه از این قانون به عهدۀ نماینده رهبری خواهد بود. آموزش بزرگسالان در خواندن، نوشتن و آموختن حساب، تهیه کتب لازم و تدوین برنامه و تهیه مواد آموزشی و کمک آموزشی منطبق با فرهنگ اسلامی، گزینش اعضاء و تربیت آنان در زمینه‌های عقیدتی، آموزش و تعلیم مهارت‌های لازم و ایجاد اشتیاق در مردم از راه‌های مادی و معنوی برای شرکت در کلاس‌های سوادآموزی و تشویق اعضاء آموزشیاران و بی‌سوادان از جمله اهداف و وظایف سازمان سوادآموزی ایران است که اکنون در قالب معاونت سوادآموزی وزارت آموزش و پرورش به فعالیت می‌پردازد. ضرورت توجه به وضع یادگیری بزرگسالان و تفاوت آن با خردسالان مورد توجه مسئولان نهضت سوادآموزی قرار گرفته است و توجه به این ضرورت تنها از طریق آموزش صحیح و در خور این وظیفه خطیر آموزشیاری صورت عملی به خود می‌گیرد. دفتر تحقیق و تألیف بر حسب وظیفه و مسئولیتی که به عهده دارد در جهت نیل به این هدف ارزنده و تحقق آرمان‌های امام راحل، تصمیم به تدوین یک مجموعه درسی تحت عنوان «اصول و فنون آموزشیاری» به منظور تربیت آموزشیاران، این برادران و خواهران تلاشگر و فداکاری که عهده‌دار وظیفه سنگین آموزش سواد به بزرگسالان هستند، گرفت تا بتوانند با کسب مهارت‌ها و معلومات اساسی در مورد آموزش بزرگسالان، مسئولیت سنگین خود را به درایت و آگاهی بیشتر ایفا نمایند. برای این منظور، دفتر تحقیق و تألیف نهضت سوادآموزی با همکاری‌های ارزندۀ جمعی از استادان دانشگاه‌ها، برنامه‌ریزی این سری متون درسی را آغاز کرد و کتابی تحت عنوان شناخت بزرگسالان و روش‌های سوادآموزی تقدیم آموزشیاران عزیز و سایر دست‌اندرکاران مسائل آموزشی بزرگسالان گردید. امید است با مطالعه و عمل به توصیه‌های آن، بتوانند در این جهاد مقدس موفق و مشمول عنایات الهی شوند. در گذشته‌های نه چندان دور، تعلیم و تربیت در اغلب ممالک طبقاتی و در انحصار اعیان و اشراف بوده است. آنان به تناسب وضعیت طبقاتی و دوری و نزدیکی به هیأت حاکمه از سطوح مختلف آموزشی از ابتدائی تا عالی بهره‌مند می‌شدند؛ حتی تحصیل در رشته‌هایی مثل فلسفه و ادبیات و هنر و تاریخ در انحصار کامل اشراف‌زادگان بود، اما انقلاب اسلامی آمد تا سواد را در سطح روستاها و مناطق محروم گسترش دهد. نکته دیگر در مورد سواد این‌که تعابیر و تفاسیر مربوط به بی‌سوادی و با‌سوادی از دو دیدگاه و نگرش ریشه می‌گیرد:

دیدگاه اول همان دیدگاه سنتی است که منظور از سواد توانایی خواندن، نوشتن و حساب کردن یعنی همان سه مهارت اصلی است و دیدگاه دوم که در آن منظور از سواد، توانایی آمادگی افراد برای مشارکت در سرنوشت خود و پیشرفت و توسعه جامعه ارزیابی می‌شود. سواد یعنی توانایی خواندن و نوشتن یک برنامه ساده به هر زبانی که شخص با آن تکلم می‌کند و با سواد کسی است که مطالبی را که می‌خواند درک کند و بتواند وقایع ساده زندگی روزانه خود را بنویسد. کسی که فقط خواندن بداند دارای سواد پایه است. با سواد کسی است که مطالبی را که می‌خواند درک کند و بتواند وقایع ساده زندگی روزانه خود را بنویسد. البته در دیدگاه جدید، سوادآموزی اهداف دیگری جز خواندن و نوشتن را معنا می‌کند. یعنی آموزش سواد، همه ابعاد زندگی فرد را شامل می‌شود و بر تمام شئونات زندگی او تأثیر می‌گذارد در واقع علم با عمل معنا می‌شود.

در این تعریف توانایی ایجاد تغییر ملاک باسوادی قرار گرفته است یعنی شخصی با سواد است که با بهره‌گیری از دانسته‌ها و مهارت‌های خود، باعث ایجاد تغییر معنادار در زندگی شود، در این معنای جدید آموختن توفقی ندارد و  انسانی در تمامی سنین باید یادگیری توام با عمل را پیگیری نماید.