چرا واقعیتهای جهانی رانپذیرفته، برنمی‌تابیم؟به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، دنیا به سرعت در حال گذار از مصوبات قبلی دولتها و تصمیمات نابخردانه ملتهاست و ما هنوز اندر خم یک کوچه از این همه تغییر و تحولات جهانی نیستیم. نمی‌خواهم بگویم ما ایرانیان چشم بسته همه چیز را قبول و خود و گذشته و هویت خود را فراموش کرده و دربست و بی کم و کاست در اختیار این و آن باشیم خیر چنین خواسته و منظوری نبوده و نیست اما قبول کنیم که ما همراه با پیشرفتهای مهم جهان حرکت نمی‌کنیم و ممکن است اینطور بودنمان را دوست داشته باشیم اما باید نیک بدانیم هر چه تلاش کنیم نمی‌توانیم جلو رشد و ترقی سریع علم و تغییر و تحولات شگرف و لحظه ای دنیای پیرامونی امان را بگیریم و یا خود را به بی خیالی و فراموشی بزنیم. باید همراه و همسو با ملل دنیا برای رشد و تعالی همه جانبه خود گامهای محکم و استوار برداریم و دست از یک سری عقاید و تعصبات بی فایده برداریم. به قول یکی از اندیشمندان معاصر و به گمانم جناب استاد محمود سریع القلم است که شاید علت این نپذیرفتنها و همراه و همسو نبودن ایرانیها با سایر کشورهای در حال توسعه این باشد که دایره مشورت ما جماعت ایرانی با خود و با مردم دنیا محدود است و درست هم گفته و ما در این رابطه خیلی اشتباه کرده و می‌­کنیم و چوب آن اشتباه و دیگر اشتباهاتمان را خورده و میخوریم؛ با وجود IQ بالا به شدت از EQ پایین رنج می‌­بریم؛ چون ناخودآگاه بسیاری از ما یک عمر دست نخورده باقی می‌ماند؛ چون اکثریتِ مطلق پدران و مادران، تربیت را صرفاً تحسین فرزندان خود می­‌دانند و افراد به موجب مشکلات معاش، به ندرت فرصتِ کشف خود را پیدا می­‌کنند و اگر واقعیت را بپذیریم، نگران از دست دادن جایگاه خود هستیم. متاسفانه احساسات بر محاسباتمان مسلط هستند و نوشته­‌های مفاخر ملی خودمان مثل سعدی، فردوسی و دیگر مشاهیر ایرانی را بسیار کم خوانده‌­ و کم می‌خوانیم و اشتباه را نه تجربه بلکه ضعف ابدی تلقی می­‌کنیم. ما ایرانیها یک ضعف بسیار بنیادی داریم و آن این است که میخواهیم همه ما را تایید کنند. حال آنکه نه در خانواده، نه در مدرسه و نه در جامعه، آداب نقد و تحمل منتقد را به ما نمی‌آموزند. ما به راستی با تاریخ و فرهنگ و پیشینه تمدنی خود بیگانه‌­ ایم. هنوز به ما آموزش نداده‌ و نگفته‌­اند که انسان، مجموعه­‌ای از ضعف­ها و قوت­ها است و وقتی فردی اشتباه می‌کند او را اصلاح نمی­‌کنیم بلکه عمدتاً تخریبش می­‌کنیم. ما قانونهای جهانی را هرگز نمی‌پذیریم چون بسیار عجول و غیر صبور و نسبت به همه نامطمئن و کم تحملیم و آن هم به این دلیل است که کم کتاب می­‌خوانیم، دامنۀ واژگان ما در فهم پدیده‌ها و تعامل با یکدیگر بسیار محدود است. از آن گذشته بیش از اینکه تمایل داشته باشیم افکار و رفتار یکدیگر را بازبینی کنیم، می‌خواهیم دورهم باشیم؛ تمرین نکرده‌­ایم که ۵۰ صفحه در مورد خود بنویسیم یا عموماً علیرغم تواضع در ظاهر اکثر رفتارهای ما با خودمحوری و خودحق‌بینی آمیخته هستند. به شدت برتری طلبیم­ و نمی­‌توانیم ضعف‌­های خود را بپذیریم و تصور می‌کنیم پرسش‌گری و مشورت، ما را ضعیف نشان می‌دهد. در اشتباهات محاسباتی ما همین بس که ماهیت خطاپذیری انسان را با ماهیت ثابت فرشتگان اشتباه گرفته‌­ایم. کار ما با امکاناتمان توازن ندارند و اساسا واژۀ Fact(حقیقت) در منظومۀ ادبی و فکری ما وجود ندارد و تقریباً در هیچ عرصه­‌ای باهم رقابت نمی­‌کنیم؛ زبانِ انگلیسی و دیگر زبانها را نمی­‌دانیم تا در دایرۀ جهانی خود را محک بزنیم. چند میلیون نفر آسیایی، آفریقایی، اروپایی یا از کشورهای عربی در کشور ما زندگی نمی­‌کنند تا با فرهنگ انان آشنا باشیم و واسطه ای باشند برای برقراری تجاری و اقتصادی ما با دیگر ملتهای دنیا چون گردشگری ضعیفی داریم. ما فرصتِ مقایسه نداریم و باید داشته باشیم. تاریخ ملت های دنیا و از جمله تاریخ خود و تاریخ کشورهای چین، هند، روسیه، آمریکا و اروپا را نخوانده‌­ایم و از دیگر سو تصمیم‌­سازان جامعه، کمتر ذهن ریاضی دارند و بیشتر انتزاعی هستند و اینکه غرق در خود و منافع خود هستیم، همکاری، یادگیری و مشارکت با دیگران را برنمی‌تابیم و نمی‌پذیریم و چشم بر واقعیتهای جهانی بسته ایم. بیاییم خودمان باشیم و از اینکه نقش آنچه را که نیستیم و وانمود می‌کنیم که هستیم را به کناری بگذاریم.