کودکان کار؛لکه ننگ بر پیشانی جوامع بشری! به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، وجود کودکان کار یکی از مهمترین و اصلی ترین واقعیتها و مشکلات جوامع عقب مانده از توسعه است. ایران با برخورداری از صدها و بلکه میلیونها نفر از کودکان و نوجوانانی که به اکراه خود و یا به اجبار دیگران و از جمله با زور و فشار خانواده ها و سرپرستانشان در مزارع و مغازه ها و خانه ها و میادین میوه و تره بار یا در اماکن و خیابانها و ساختمانهای در حال احداث و دست فروشیها کار میکنند معنی زندگی و نشاط کودکانه را نمیفهمند و به عبارتی  در سن و سال کم خود بچگی نمیکنند. ایران یکی از جمله کشورهایی است که سالها با این مساله مواجه است. کودکان کار لکه ننگی بر جوامع بشری است و باید به این رویه خشن و غیر بشری پایان داده شود.اینکه میگوییم کودکان در سنین پایین و در دوران طفولیت و نوجوانی کار نکنند به این معنا و مفهوم نیست که انان صرفا درس بخوانند و غیر از درس به امور دیگری نپردازند.بلکه یک کودک یا یک نوجوان برابر آیینهای دینی و از جمله آیین اسلام و نیاکان ایرانی و مطابق با قوانین حقوق بشری و بین المللی حق دارد تا از مواهب الهی و از جمله بازی در سن و سال کودکی و نوجوانی بهره ببرد.کودک و نوجوان باید بازی کنند و به عبارتی باید کودکی کنند نه اینکه از همان گودکی و طفولیت، خود را در دنیای بزرگان و در مقام  آنان ببینند زیرا در طول زمان دچار تعارض شخصیت و مشکلات عدیده روحی و روانی شده یا در مسیر بزهکاری و خلافکاری می افتند. از کودکان کار در ایران و بیشتر کشورهای فقیر و جهان سومی به نفع سوداگران و منفعت طلبان و پول پرستان بهره کشی میشود. مقابله با این پدیده شوم اجتماعی یعنی وجود کودکان کار که اغلب آنان یا بیمار و معتاد شده و یا بزهکار و در دام شیاطین خلافکار می افتند و در نهایت به تکدی گری افتاده و بعدها سر از زندان در می اورند وظیفه اول مسئولان پیشگیری از آسیبهای اجتماعیست اما گویا روند مبارزه و پیشگیری و درمان اینگونه مصائب و مشکلات اجتماعی که ریشه در کمی فرهنگ و فقر و اختلافات خانوادگی دارد در کشورمان به کندی صورت میگیرد.متاسفانه تلاسها و زحمات خالصانه و بی چشمداشت برخی فعالان مدنی و کنشگران اجتماعی و سمنها و تشکلهای مردمی برای حمایت از کودکان کار چندان به نتیجه نرسیده و جواب نمیدهد زیرا وجود نوعی ناهماهنگیها در سیستم دولتی و بخش خصوصی مانع از به نتیجه رسیدن تلاشهای این افراد در اجرای طرحها و برنامه های کاهشی یا حمایتی عده ای از دلسوزان جامعه به نفع کودکان کار یا کودکان فراری از خانه و بلا صاحب میگردد.دولت و مجموعه مدیران ارشد ملی و استانی بویژه شهرداریها و نیروی انتظامی، آموزش و پرورش و بهزیستی و دیگر ارگانهای حامی باید اقدامات جدی در جهت کاهش آمار کودکان کار و بازمانده از تحصیل انجام دهند و انان را با شوق و امید به مراکز بازپروری و هدایتگری رهنمون باشند یا با شناسایی انان و خانواده هایشان و برگزاری جلسات مشاوره و گفتگو با آنان مانع از تشدید رفتارهای اشتباه کودکان کار و تداوم اقدامات غیر منطقیشان گردند. وجود هر کودک کار در کشور برابر با ایجاد هزینه های چند برابری مقابله با معضلات و آسیبهای اجتماعی و از دست رفتن سرمایه های بزرگ کشور یعنی جوانان مستعد و کودکان امروز که نیروهای کاربلد و ماهر فرداها باید باشند است. نامگذاری روزی بنام” روز جهانی مبارزه با کار کودکان” اگر چه مرهمی بر زخمهای کهنه بشر دیروز و امروز از این همه مشکلات پیرامونی آنان بر کره زمین است اما از این دست نامگذاریها و مناسبتهای ملی و بین المللی مندرج در تقویم رسمی مردم و کشورهای جهان بیشتر جنبه تبلیغی و تشریفاتی دارد تا اینکه نفعی را به مردم جوامع دنیا برساند.وزارت ورزش و جوانان و اموزش و پرورش و همچنین فرمانداریها و دیگر ارگانها از جمله شورای شهر و شهرداری و بسیج و سپاه و مراکز فرهنگی باید برنامه های جدی و تعریف شده و حمایتی برای رسیدگی به امور کودکان کار داشته باشند.کودکانی که نه معنای تفریح جمعی و نه معنای بازی با هم سن و سالها را میفهمند و نه لذت عشق و مهربانی و انسانیت و اصول شهروندی را درک میکنند.به راستی آیا ما و شما در بروز این مشکل بزرگ اجتماعی یعنی پیدایش جامعه ای برخوردار از هزاران کودک کار مقصر نیستیم؟برای خروج جامعه از این وضع نامناسب و داشتن جامعه ای بدون حضور کودکان و نونهالانمان در مراکز آلوده کسب و کار چه باید بکنیم؟چرا با پرداختن مسئولان جامعه به امور غیر مهم و غیر ضروری کسی دیگر به فکر نجات کودکان کار از کانونهای فساد و انحراف و منجلاب بی هویتی آنان نیست؟امید آنکه روز و روزگاری پاسخهایی منطقی برای پرسشهای مطرح شده بیابیم و شاهد حضور کودکان کار در سر چهار راهها و بر کوی و برزن و خیابانها و در مناطق و محلات کثیف و آلوده شهرها نباشیم