سخنی از سر مهر با ایران‌پرستان بیگانه با ایران!به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه ،چندی پیش در یکی از گروه‌های نازل شاهنامه‌خوانی با فردی که خود را ایران‌پرست! و نه ایران‌دوست می‌دانست، بر سر تعصبات بی‌معنای او در مورد ایران و عهد باستانی کشورمان بحث و مشاجره بینمان بالا گرفت. وی با تندی، قوم مسلمان ساکن در کشورمان را دست‌نشانده عرب و تازی خواند و مدام از فردوسی عزیز که به حق شاعر ملی ماست سخن گفت و تاکید داشت: همه سخنان ما باید پارسی باشد و پارسی سخن گوییم. از دست سخنان او که اول خوش می‌نمود و در آخر هم سخن، هم فکر، هم اندیشه و هم ادب او در گروهی که صدها عضو داشت ناخوش‌تر می‌نمود… . نکته مهم آنست که اولاً ایران‌دوستی و دفاع از تاریخ و فرهنگ و تمدن ایران ورای هرگونه خرافه‌پرستی و ترویج موهومات است و البته دوستی با وطن بسیار خوب و ارزشمند هم هست اما تا آنجا که در این دوستی و عشق و ارادت به همه هموطنان از هر دین و آیین و قومیتی توهین نگردد و این دوست داشتنمان باعث توهین به اصل و اساس وجودی ایران زیبا نگردد. دوم اینکه حمایت از ایران و سوابق تاریخی و فرهنگی کشورمان به دور از هرگونه تعصبات جاهلی و چاشنی اغراق از ایران قبل و بعد از اسلام باشد، حال آنکه ایران و اسلام هر دو خدمات متقابلی به هم داشته و دارند.

روی سخنم با افرادی است که از ایران و داشته های آن با اطلاعات بسیار کم دفاع می کنند. همه میدانند هر دفاع بد از هر کسی یا چیزی جواب عکس دارد و ما را به نتایج دلخواهمان نمی‌رساند. ایران مهد دلیران و سرزمین اندیشه‌های سترگ و جایگاه و مأوای پرورش گفتار نیک و کردار نیک و رفتار نیک است. بنابراین اگر قرار است خوبی‌های نیاکان و اجداد ایرانی‌مان را بیان کنیم حق نداریم با توهین و تهمت به این و آن و لکه‌دار کردن هویت و تاریخ قوم و گروه دیگری ایرانمان را اینگونه بد تبلیغ کنیم، زیرا برابر با توصیه‌های همان نیاکانمان و نشانه‌های تاریخی، ما ایرانیان از دیرباز مردمانی صلح‌طلب بوده‌ایم و فرمانروایان عهد باستان از کورش و خشایار شاه و داریوش و دیگر پادشاهان هخامنشی و بعضاً اشکانی و ساسانی و سلوکی و… افرادی دادگر و مهربان و اهل مدارا با ملت‌های دنیا و حتی کشورهایی که آنها را فتح کرده‌اند، بوده‌اند. بعد از اسلام هم که پیامبر اسلام (ص) فردی مهربان و خوش‌اخلاق بود و همه را دعوت به صلح و برابری و برادری کرد. زردشت، پیام‌آوری ایرانی همه را دعوت به سه اصل مهم منطبق بر عقل و شرع و منطق یعنی گفتار نیک و کردار نیک و پندار نیک دعوت می‌کند. پس چرا برخی از مدعیان باید بدون علم از هر جا و بدون اطلاع کافی از مرام و معرفت ایرانیان برای ترویج هرگونه تعصبات و بیان مطالب غیرواقع یا حتی برای بازگو نمودن مطالب غیرمستند با همه سر جنگ و درگیری داشته باشیم و آخر بحث و گفتگوهایمان به توهین و جسارت و تهمت و افترا به همدیگر منجر شود؟

عبارت یا حدیث شریف «حب الوطن من الایمان» که در معنای ساده آن دوستی با وطن و عشق و علاقه به میهن نشانه‌ای از ایمان است برای همین مواقع است که نقطه مشترک دو طرف دعوای ایران‌دوستان و ایران‌پرستان است. پرستش جز برای خدای واحد و بی‌شریک شرک است و قطعاً دوستی با وطنمان باعث تقویت قوه ایمان و ادراکمان به دین و به آیین و مقدساتمان خواهد بود. معتقدم افراط و تفریط و تعصب بی‌جا در هر کار و در هر چیزی انسان را کور و کر، بی‌اعتبار و متنفر می‌کند. دفاع از آرمان‌ها و اعتقادات فردی و اجتماعی هم همین طور است و باید به گونه‌ای باشد که اولاً برای همه باورپذیر باشد و ثانیاً به دور از غلو، اغراق و چاشنی زیاده‌روی و عاری از عنصر غش و قلب در عمل و گفتار باشد. اینکه بگوییم همه ایرانیان الا و بلا باید از تمام کلمات پارسی استفاده کنند و به جز پارسی سخن نگویند و ننویسند حرف و سخن درستی نیست، هر چند که باید سعی شود از کمترین لغت بیگانه و غیرفارسی در کلام و نوشتارهایمان بهره‌مند گردیم. اما باور کنیم که نام فردوسی پارسی‌گوی و سعدی پادشاه سخن را که نام‌های هر دو عربی و اسلامی است و یکی نامش حکیم ابوالقاسم و دیگری شیخ مصلح الدین است را نمی‌توانیم عوض کنیم اما با همین اسامی عربی‌شان آنان و شعرهایشان را دوست داریم و به وجودشان افتخار می‌کنیم. عزت‌بخشی و اعتباربخشی آنان به تاریخ و ادبیات کشورمان ایران را دوست داریم. تلاش برای ایران‌پرستی به جای ایران‌دوستی ما را در ادامه معرفی مشاهیر، رجال و یادگارهای ماندگار تاریخ و فرهنگ و تمدن کشورمان با مشکل مواجه می‌سازد. غرور و تعصب و جهل و خرافه در هر کاری از دیرباز تا به امروز بلای جان و فکر و روح و جسم ما شده و ما را از هویت ایرانی و ملی خودمان دور کرده و دور می‌کند.