تغییر نظام آموزشی ایران یک ضرورت ملی است، به گزارش سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، آموزش و پرورش فعلی ایران ناکارآمد و بدون هدف و برنامه‌ریزی است. کتاب‌های درسی فرزندان ما نمی‌توانند آموزش و پرورش ما و در کل کشور ما را به نقطه ایده‌آل علم برسانند و در نهایت فراگیران با یک سری محفوظات که بعداً فراموش می‌کنند و در زندگی‌شان هم به کارشان نمی‌آید، باقی می‌مانند. بنابراین، راهی نداریم جز اینکه مهارت‌آموزی را در مدارس، دانشگاه‌ها و مراکز تربیت معلم وارد کنیم و با انجام آموزش نظری در کنار کار فنی و عملی، نظام مهارت‌محور را جایگزین نظام صرفاً نظری و محفوظاتی کنیم.

در حال حاضر، آموزش و پرورش ما پیر و کهنه و فاقد رد و نشانه ای از انواع نظام آموزشی مدرن و موجود و به روز دنیا است. این شیوه مدیریت در گسترده‌ترین وزارت‌خانه ایران از اساس اشتباه بوده و هست و تا به امروز خسارات زیادی را برای مردم و به ویژه نسل‌های دیروز و امروز به بار آورده است. اگر به این روال پایان داده نشود، نسل‌های بعد از ما متضرر شده و ما را نخواهند بخشید.

امروزه، توسعه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای در مدارس و دانشگاه‌ها برای نظام آموزش و پرورش و دانشگاه‌های ایران یک ضرورت حیاتی است. الگوی پیشنهادی برای توسعه آموزش‌های فنی و حرفه‌ای باید از ابعاد تعاملی (ارتباطی)، حمایتی، آموزشی، اقتصادی، مدیریتی، نگرشی و پژوهشی همراه باشد تا دانش‌آموزان به عنوان مهم‌ترین فراگیر نظام آموزشی، افرادی کارآمد، اثرگذار و مفید در جامعه بار آیند. در غیر این صورت، دانش‌آموزان مهارت‌محور نخواهند بود و انسان‌های موفقی در آینده نخواهند شد.

برخی دروس هنری از جمله بدیهه‌سرایی، موسیقی، نقاشی، کارگردانی و… در سر فصل دروس دانشگاه فرهنگیان، به معلمان آینده کمک می‌کند تا به هنرمندانی متخصص در کلاس درس تبدیل شوند و بتوانند همه اشکال آگاهی و بیان را همانند حساسیت‌های موسیقی‌دان‌ها نسبت به آهنگ‌های مختلف یا یک هنرپیشه نسبت به صداها، اشارات و حرکات و یا یک نقاش نسبت به رنگ‌ها و خطوط را دریابند، تا از این طریق گامی موثر در ارتقای توانایی حرفه‌ای معلمان برداشته شود.

کیفیت‌بخشی به آموزش دانشجویان در مراکز تربیت معلم باید به این صورت باشد که اشکال تجربه هنری و یادگیری چگونه می‌تواند به عنوان مدل‌های آینده برای آموزش معلم دیده شود و برای نسل‌های بعدی معلمان و شاگردان آنها، جنبه عملی پیدا کرده و به نتایج مثبتی بیانجامد. همچنین با قرار دادن دوره‌های فنی و حرفه‌ای یا هنری به مدت حداقل ۳ تا ۵ ساعت در هفته به عنوان بخشی از آموزش دانشگاهی دانشجو معلمان و دانش‌آموزان دوره دوم دبیرستان، می‌توان علاوه بر تحقق اهداف رسمی و از پیش تعیین شده، زمینه‌ای فراهم کرد تا زمینه مناسبی برای رشد شخصیتی و تخصصی معلمان و فراگیران دبیرستانی فراهم می‌شود.

به هر روی، باید برای ایجاد تغییرات بنیادین در نظام آموزشی ایران از ابتدایی‌ترین مرحله که دبستان است تا انتهایی‌ترین مراحل آن که کسب مدارک و مدارج عالی دانشگاهی است، چاره‌سازی حیاتی و ضروری مد نظر مدیران و برنامه‌ریزان آموزشی باشد و سند تحول بنیادین آموزش و پرورش که متاسفانه راه به جایی نبرده و نخواهد برد را با این ایده و تفکر نوشت و به اجرا در آورد که از سر این نظام بد و خطرناک فعلی آموزشی موجود دست بردارد و آموزش و پرورش نوین ایران با واقعیات موجود امروز و آینده کشور و جهان طراحی و عملیاتی گردد.