خبرنگار مستحق رنج نیست، به گزارش فرخنده آشوری، خبرنگار “فارس آگاه” امسال نیز هفدهم مرداد فرا رسید و خبرنگاران باز هم شاهد سیل پیام های تبریک ویژه این روز هستند.  افرادی که در طول سال، سختی های بسیاری را به جان می خرند و گاها نیز در مسیر رسالتی که بر عهده دارند با چالش های بسیاری مواجه می شوند.آنچه که شاید موجب شده تا در روزهای اخیر ذهنم بیشتر درگیر این موضوع شو؛ در سال هایی که به عنوان عضو کوچکی از جامعه خبرنگاران در حال فعالیت بودم تا چه میزان موفق شده ام به رسالتی که بر عهده دارم عمل کنم و در این زمینه موثر واقع شوم؟ پرسش دیگری که زیر لب زمزمه کردم این بود که به واقع در چه زمینه هایی توانسته ام اثرگذار باشم؟

چرا که اگر چه خبرنگار یا روزنامه نگار به ظاهر فعالیتی ساده می آید و برای عده ای هم تنها یک نام به نظر می رسد، اما واقعیت این است، افرادی که به دنبال انجام چنین رسالتی هستند، روزگار سخت و پر فراز و نشیبی را تجربه کرده و در برخی از موارد حتی با موجی از انتقادها، رفتارهای نامهربانانه مواجه خواهند بود. شرایطی که شاید موجب بیکاری یا درگیرشدنشان با مشکلاتی شود که گذر از آنها بسیار دشوار است و در نهایت هم باید تا مدت ها شاهد برچسب های هنجارشکنانه ای باشند که به واقع مستحق آن نبوده اند. آنچه که گاه و بی گاه مصداق هایی عینی شان را شاهد هستیم.

این در حالی بوده که واقعه‌ نگری برای خبرنگاران بخشی از رسالتی به شمار می رود که بر عهده دارند و نباید آن را رفتاری ضد عرف و هنجار یا مصادیقی مجرمانه حتی در مقیاسی اندک تلقی کرد. به عبارتی خبرنگار نظاره گر و بیانگر اتفاقاتی است که در جامعه می‌افتد تا وقایعی که می تواند بسترساز بحران و بروز آسیب شود پیش از درگیر شدن عموم افراد به گوش متولیان امر برساند تا راهکارهای لازم اندیشیده شود.

براین اساس می توان او را تحلیل‌گر واقعیت ها دانست و بازوی کمکی برای برنامه ریزان و سیاستگذارانی تا در اثر برخی اشتباهات موجب بروز و دامن خوردن به بحران های هزینه ساز برای کشور نشوند. با این وجود اما باز هم به رغم همه این آگاهی ها در مواردی شاهد هستیم خبرنگاران در روند ایفای این مسئولیت حرفه ای دچار چالش هایی می شوند، مواردی که برون رفت از آنها می تواند برایشان می تواند هزینه ساز باشد.

به این ترتیب اگر کمی منصفانه به چرخه تولید خبر و دغدغه های شاغلان در این حرفه بنگریم، خبرنگارانی که در موارد زیادی در تامین نیازهای معیشتی و اولیه زندگی ناتوانند و در پایین ترین دهک های درآمدی قرار دارد، به این نتیجه خواهیم رسید، آنها بیش از آنکه مستحق رفتارهای نامهربانه باشند، نیاز به حمایت دارند.

سخن دیگر اینکه در روزگاری که انتظار براین است تا خبرنگاران موجب امیدآفرینی و افزایش نشاط در جامعه شوند، افرادی که خود در فراز و نشیب های شغلی، اجتماعی و اقتصادی با دغدغه های فراوانی مواجه هستند، مواردی که امکان دارد موجب انگ زنی هایی به آنها شود، چگونه می توان انتظار داشت آنان در کشاکش دشواری های خود به مردم امید هدیه دهند. این در حالی بوده که مسئول تزریق امیدواری و نشاط به جامعه، جامعه ای که خبرنگاران نیز عضوی از آن هستند، اشخاصی بوده که در پست های کلیدی قرار دارند، نه روزنامه نگاران و خبرنگارانی که در مسیر شغلی خود با مشکلات بسیار رو به رو بوده و در برخی موارد به رغم همه تلاش هایی که دارند قادر به اطلاع رسانی نبوده و باید تنها نظاره گر باشند. نظاره گر تصمیماتی که افراد در سِمت های پرطمطراق می گیرند، حتی گاها گوش شنوایی برای گلایه ها و شنیدن نقد ها ندارند.

با این وجود باز هم خبرنگاران با عشق و مسئولیت پذیری که دارند در مواجهه به همه این سختی ها می مانند و می نویسند تا شرمنده هموطنانشان نشوند. اکنون باید بگویم همه ما خبرپیشگان عاشق این سرزمین و خاکی هستیم، ایران خانه ما و قلم ابزارمان برای عمل به رسالتی است که بر عهده داریم تا ایران و ایرانی همواره سرافراز باشد. در این مسیر ناملایمات فراوانی را متحمل می شویم و تلنگری می زنیم تا پیش از بروز یا قوت گرفتن چالش ها متولیان امر، متوجه مشکلات شده و در این زمینه گام های اثر بخشی بردارند، بنابراین خبرنگاری که نظاره گر بسیاری از مشائل اجتماعی بوده و برای برون رفت جامعه از بحران ها قدم بر می دارند را نباید مستحق برچسب زنی های غیر منصفانه دانست و گاهی با انگ زنی بر آنها رنجی بس سخت را به آنها تحمیل کرد. براین اساس خبرنگار به واقع مستحق رنج نیست بلکه با حمایت از آنها باید در مسیر پر پیچ و هم رسالتی که بر عهده دارند قدردان زحمتشان بود تا با توان بیشتری به ایفای نقش اصیل و حرفه ای خود بپردازند.