ما فرشته نیستیم، انسانیم ، به گزارش فرخنده آشوری خبرنگار فارس اگاه، «با فرشته خطاب کردن ما، سال‌ها ما را مجبور به سکوت و گذشتن از حقمان کردند اما دیگر صبرمان لبریز شده است.» اینها را راضیه با ۲۰ سال سابقه کار پرستاری می گوید، او ادامه می دهد: ما هم انسانیم و نیازهایی داریم، اجاره خانه و شهریه مدرسه بچه و هزینه پوشاک و غذا، پرداخت قسط و قبض و… داریم، ما و خانواده‌هایمان هم مریض می شویم، اما تا ذره‌ای اعتراض کنیم از همه طرف شروع به سرزنش ما می‌کنند، بله ما دغدغه مالی داریم و از بیانش هم شرمنده نیستیم چون ما هم انسانیم و زندگیمان تحت تاثیر تورم و گرانی است.

راضیه متذکر می‌شود: در دوران شیوع کرونا جز ما چه کسی تا پای جانش پای مردم ایستاد؟ آن روزها اگر کسی مریض می شد حتی عزیزترین فرد زندگی‌اش هم از او دوری می کرد اما ما با عشق و از خود گذشتگی پای مردم ایستادیم و نه تنها سنگر را خالی نکردیم بلکه شیفت‌های اضافه برداشتیم تا بتوانیم جان مردم را نجات دهیم و علاوه بر جان خودمان، جان  خانواده و عزیزانمان نیز به خطر افتاد.

او ادامه می‌دهد: همکارم آن روزها مریض شد و دو تن از اعضای خانواده‌اش از طریق او به بیماری کووید مبتلا شدند و جانشان را از دست دادند و او در بدترین روزها، در کنار جنازه دو عضو خانواده اش داشت به بیمار دیگری رسیدگی می‌کرد، آیا انصاف است همین فرد با این همه سختی، درگیر معاش و نگران پول رهن خانه‌اش باشد؟ بیماری کرونا نتوانست ما را رو به روی مردم قرار دهد اما مسئولان علوم پزشکی شیراز توانستند و الان هم با جوسازی سعی دارند ما در دید عمومی سنگدل جلوه دهند تا راضی شویم با شرایطی که می گویند کنار بیاییم.

این پرستار که به صورت رسمی در بیمارستان شهید رجایی شیراز مشغول به کار است، یادآور می‌شود: من یک زن شاغل خسته‌ام که حقوق دریافتی هیچ همخوانی با میزان کارم ندارد، مجبورم اضافه کاری اجباری بروم و حتی بیشتر سهم تعرفه‌ پرستاری‌ام به جیب پزشکان می‌رود، می‌دانید این شیفت‌های اضافه چه بلایی سر خانواده‌های جامعه پرستاری آورده است؟ خیلی از همکاران ما در حساس‌ترین نقطه زندگی مانند تولد فرزند، فارغ‌التحصیلی، روز اول مدرسه، بیماری و غیره نتوانستند کنار خانواده‌هایشان باشند، ما بزرگ شدن بچه‌هایمان را نمی‌بینیم، و من حتی نمی‌توانم خودم را زودتر بازنشسته کنم چون رسمی هستم و تعهد دارم.

راضیه خاطرنشان می‌کند: این شرایط آسیب روانی جدی به جامعه پرستاری وارد کرده است. وقتی یکی از اعضای خانواده‌ام به علت بیماری مدتی را در بیمارستان نمازی بستری بود، پرستارش با فداکاری و مهربانی از او پرستاری کرد و هر زمان که رفتم علی رغم خستگی همیشه خوش برخورد بود. روزی که فهمیدم به علت فشار کاری زیاد و مشکلات به زندگی خود پایان داده است، شوکه بودم، بله این شغل و شرایط دارد با ما این کار را می‌کند.

اکبر، یکی دیگر از پرستاران شیرازی با بیان اینکه در اعتصاب قبلی کمی شرایط بهتر شد، گفت: اما به قول‌هایی که به ما دادند صد در صد عمل نشد، مثلا یک پرستار با ۷ سال سابقه کار، اضافه کاری ساعتی ۱۵ هزار تومان می‌گرفت که الان کمی افزایش یافته است، از هر بیمار تعرفه پرستاری حدود ۲۵۰ تا ۴۰۰ هزار تومان می‌گیرند که این حق پرستاران است اما حدود ۴۰ درصد این مبلغ را به پرستاران می‌دهند.

او ادامه داد: الان باید حدود ۷ میلیون فوق العاده خاص به پرستار بدهند اما این مبلغ یک میلیون و ۷۰۰ هزار تومان تحت عنوان ۴ درصد فوق العاده خاص با بودجه هنگفت درنظر گرفته شد که از همان هم ۴۰۰ هزار تومان کسر کردند، اما همین هم وارد فیش حقوقی نمی‌شود و این عدم درج در فیش دست مسئولان را باز می‌گذارد که سلیقه‌ای عمل کنند.

اکبر تاکید می کند: از اصلی‌ترین درخواست‌های ما پرستاران درج این مبالغ در فیش حقوقی است. نمی‌خواهیم پرداخت‌ها بدون حساب و کتاب باشد. الان این مبلغ هم پرداخت نشده و مسئولان دانشگاه گفتند بودجه نبود دادیم “هلیوم” خریدیم تا دستگاه ام آر آی تعطیل نشود. حذف حق پرستاران اولیه گزینه‌شان بوده است، حق مسکن و لباس در دستور العمل است و باید هر ۶ ماه دو دست لباس کار بدهند، اما با تاخیر دو ساله مبلغ ۱۳۶ هزار حق لباس دادند، ما می‌خواهیم تمام حق و حقوقمان وارد فیش حقوقی شود.

این پرستار بیمارستان شهید فقیهی شیراز خاطرنشان می‌کند: حذف هیئت امنای دانشگاه علوم پزشکی شیراز نیز از درخواست های ما است، هیئت امنا لازم نیست از قانون مصوب تبعیت کنند و همین سبب شده تا تمام حق و حقوق ما تحت شعاع قرار گیرد و حقمان زایل گردد.

رضا حیدری، معاون اجرایی نظام پرستاری شیراز و شهرستان های تابع که در بیمارستان شهید فقیهی شیراز مشغول به کار است در صحبت با ما گذری به قبل از شروع اعتصاب‌ها می زند و می‌گوید: ما در اسفند ۱۴۰۲ هر دوشنبه با تجمع مقابل استانداری فارس، به طرح خواسته‌های خود پرداختیم، از فروردین ۱۴۰۳ دیگر هیچکس جواب ما را نداد، انگار که اصلا وجود نداشتیم و این روند ادامه داشت تا مرداد ماه که همه اعلام کردند اگر کسی  پاسخگو نباشد اعتصاب می کنند و باز هم به خاطر بی اهمیتی مسئولان علوم پزشکی و مسئولان وقت استان، روز ۱۰ مرداد با تجمع در بیمارستان شهید رجایی، رسما اعتصاب پرستاران آغاز شد.

او با تاکید بر اینکه کرونا نتوانست پرستاران را خانه نشین کند اما مسئولان فارس این کار را کردند و ما به اجبار در مقابل مردم قرار دادند، عنوان می‌کند: اعتصاب ادامه داشت تا ۱۹مرداد، دکتر عباسی، معاون پرستاری وزیر بهداشت به شیراز آمد و با شنیدن خواسته‌های پرستاران، صورتجلسه‌ای تنظیم و امضا شد که تا این لحظه هیچ کدام از این خواسته‌ها اجرایی نشده است، به طور مثال یکی از خواسته‌ها برکناری «مترون» بیمارستان نمازی بود اما علی رغم نارضایتی از این فرد، اجرایی نشد.

حیدری خاطرنشان می کند: در تاریخ ۲۳ مرداد دکتر احمد نجاتیان، رییس کل نظام پرستاری کشور به شیراز آمد و باز هم این روند جلسه و وعده و وعید تکرار شد. پرستاران به دنبال دعوا نیستند آنها منتظر خروجی این جلسات هستند. قرار شد تا روز پرستار یعنی ۱۷ آبان مشکلات تعرفه، فوق العاده خاص و اضافه کاری‌ها حل شود اما روز پرستار هم آمد و رفت و هیچ دستاوردی برای پرستاران نداشت اکنون پایه حقوق یک پرستار ۱۳-۱۶ میلیون است که با درج بند فوق العاده خاص در حکم این مبلغ تا دو برابر افزایش می یابد، ترمیم حقوق با ۴ درصد فقط دو ماه بدون درج در حکم پرداخت شد.

او اظهار می کند: قرار شد فرمول اضافه کاری را درست کنند، قبل از روز پرستار در تمام رسانه‌ها مصاحبه کردند و گفتند اضافه کاری پرستاران به ساعتی ۸۵ تا یکصد هزار تومان افزایش یافته اما مثلا یکی مثل من که ساعتی ۲۰ هزار تومان دریافت می کرده با فرمولی که اعلام کردند و کسر مالیات می شود ۳۳ هزار تومان، حتی این وعده هم درست نبود، بنابراین ما جشن روز پرستاری را تحریم کردیم  و روز ۱۷ آبان تمام پرستاران بیمارستان‌های بزرگ دولتی تصمیم گرفتند سر کار حاضر نشوند. اواخر آبان ماه ما در مجلس شورای اسلامی حاضر شدیم و درخواست فوق العاده خاص با ضریب ۳ را کردیم اما به ما قول ندادند، با وزیر بهداشت ملاقات داشتیم و گفتند که ما تازه آمدیم و باید صبور باشید، دولت تازه تشکیل شده است در صورتی که در همین دولت جدید حقوق دستیاران پزشک سه برابر شد، تازگی دولت و نداشتن بودجه فقط برای پرستاران است؟ ما از شرایط خسته شدیم.

حیدری بزرگترین مشکلات پرستاران شیراز را هیئت امنای دانشگاه علوم پزشکی شیراز می‌داند و می‌گوید: هیئت امنا حق مسکن یک میلیونی پرستاران را به ۱۳۰ هزار تومان کاهش دادند و اکنون تازه ۳۰۰ هزار تومان شده است، دولت به هر مناسبتی هدیه‌ای می‌دهد روز پرستار یک میلیون به پرستاران دادند که این هدیه را از نگهبان دم در، خدماتی تا پزشک هم دریافت کردند، الان کارانه یک نیروی ساده از تعرفه پرستاران بیشتر است.

به گفته، معاون اجرایی نظام پرستاری شیراز؛ فوق العاده خاص با ضریب ۳ و درج آن در حکم؛ اصلاح فرمول تعرفه گذاری، اصلاح رقم اضافه کاری، حذف هیئت امنای دانشگاه علوم پزشکی شیراز و تبدیل وضعیت نیروهای شرکتی از خواسته های اصلی پرستاران در اعتصابات است.

از ابتدای سال تاکنون این دومین بار است که پرستاران بیمارستان دولتی شهر شیراز دست به اعتصاب می‌زنند و این سلامت جامعه را با خطر جدی رو به رو کرده است و مسئولان علوم پزشکی علی رغم قول‌هایی که تاکنون به پرستاران داده‌اند سعی می کنند به جای ارائه راه‌حل برای این موضوع با میانبرهایی در برابر پرستاران مقاومت کنند و به خواسته‌هایشان اعتنایی نکنند.