وضعیت منجمد در کل به دل شیرازی ها نشست ، به گزارش فاطمه ملوزه خبرنگار فارس اگاه، نویسنده و کارگردان و منتقد تئاتر گفت: تئاتر وضعیت منجمد از جنبه اسم، متن و بازی بازیگرها مجموعه قابل‌قبولی به نسبت دیگر آثار اجرا شده در شیراز بود.

به گزارش خبرنگار فارس اگاه تئاتر وضعیت منجمد به کارگردانی جواد کارگران و حامد سمیعی و نویسندگی عباس پرانداخته از ۱۴ اسفندماه تا ۱۷ اسفندماه در سالن بلک باکس مجموعه هنر شهر آفتاب بر روی صحنه رفت.

تئاتر وضعیت منجمد به سبک ابزورد است و در ژانر کمدی نوشته شده است. این تئاتر، تئاتری تک‌پرده‌ای است و همه اتفاقات در یک پناهگاه رخ می‌دهد. در این پناهگاه ۴ زن شامل یک فرمانده، دو سرباز و یک زندانی سال‌هاست گرفتار شده‌اند و با بلاتکلیفی نتیجه جنگ دست‌وپنجه نرم می‌کنند. ولی در تمام این مدت از مسیر نامعلومی برای آنها آذوقه ارسال می‌شود.

تئاتر وضعیت منجمد در نقطه آغازین خود تفاوتش را با دیگر تئاترهای اجرا شده در شیراز به رخ تماشاگر می‌کشد. این تئاتر در نقطه شروع از تکرار صحنه استفاده می‌کند. از زمانی که تماشاگران را برای نشستن بر روی صندلی‌ها دعوت شدند شاهد تکرار کارهای زندانی و یکی از سربازان این پناهگاه بودند و تکراری که همراه با موسیقی بود و تا حدود یک ربع ادامه داشت. در شروع کار زندانی مشغول خواندن کتابی بود و آن را دائم ورق می‌زد و بازیگر نقش سرباز پشت میز دیدبانی مشغول آرایش خود بود. بازی بازیگران از اواسط کار قوت گرفت و کارگردان به‌خوبی توانمندی خود را در اجرای نمایش با هدایت خوب بازیگران نشان داده است. این تئاتر همچنین از متن بسیار قوی برخوردار است و این را از کیفیت دیالوگ‌های بین بازیگران به‌راحتی می‌توان درک کرد. اما نقطه‌ضعف بازی بازیگران، بازی کودک خردسالی است که در اولین حضور خود بر روی صحنه به‌سختی می‌تواند لبخند خود را در جایی که نباید بخندد کنترل کند.

* وضعیت احمقانه‌ای که بین شخصیت‌ها وجود دارد به‌خوبی در متن این نمایش پرداخته شده است

نویسنده و کارگردان و منتقد تئاتر شیرازی درباره این تئاتر به خبرنگار شهر مردم گفت: تئاتر وضعیت منجمد چه از جنبه اسمش، متنش و چه بازی بازیگرها مجموعه قابل‌قبولی به نسبت دیگر آثار اجرا شده در شیراز بود و ارزش دیدن دارد. باتوجه‌به آثاری که تا کنون در شهر شیراز دیدم این تئاتر به نظرم کار تحسین برانگیزی بود. البته یک‌سری ضعف‌هایی در بازی بازیگرها و صحنه‌پردازی‌ها ولی در کل تئاتر خوبی بود.

سارا صحت در مورد ضعف‌های این تئاتر بیان کرد: بیشترین نقطه‌ضعف این کار تپق زدن بازیگران در صحنه‌های ابتدایی تئاتر بود؛ ولی از اواسط کار بازیگران روی بازی خود مسلط شدند و توانستند به‌خوبی بازی خود را پیش ببرند و اجرا کنند. همچنین از نظر صحنه‌پردازی نقاشی ورونیکا که مرتبط با جنگ جهانی است و این نقاشی موضوعی ضدجنگ دارد استفاده درستی از آن نمی‌شود و صرفاً آنجا هست و هیچ اشاره‌ای درستی به آن در طول نمایش نمی‌شود رمزگشایی برای مخاطب صورت نمی گیرد. این یکی از ضعف‌های جدی در صحنه‌پردازی است.

صحت درباره نقاط قوت کار هم اظهار داشت: نقطه قوت اصلی کار متن نمایش بود. ازاین‌دست متن‌ها در متون نمایشنامه های ایرانی کمتر وجود دارد. ما موقعیتی را در این تئاتر می‌بینیم که شخصیت‌ها خودشان یک وضعیت احمقانه علیه خودشان را به وجود آورده‌اند و خودشان دائم به این وضعیت دامن می‌زنند و در لوپی احمقانه گرفتار شده‌اند. پرداخت این موقعیت در متن به‌خوبی انجام شده بود. همچنین در جزئیات کارگردانی کار از دوچرخه‌ای که دائم باید رکاب زده می‌شد تا نور پناهگاه را روشن کند نشان‌دهنده این لوپ تکراری  بود که خیلی خوب انتخاب شده بود و ارتباطی که بین شخصیت‌ها برقرار بود و جنگی وجود نداشت؛ ولی اینها می‌خواستند که وجود داشته باشد؛ چون اگر نبود پوچی درون آنها بیشتر مشخص می‌شد. کارگردانی با داستان از طریق پرداختن به جزئیات به‌خوبی هماهنگ شده بود. یکی از نشانه‌های این هماهنگی وجود کودکی است که چند بار بر روی صحنه می‌آید و می‌خواهد ما را به یاد شخصیت کودک موجود در نمایشنامه در انتظار گودو بیندازد.

متن این نمایش فقط یک‌بار بازنویسی شده است

نویسنده این نمایش به خبرنگار فارس اگاه درباره نحوه شکل‌گیری ایده کارگفت: من یا با موقعیت یا باشخصیت شروع می‌کنم. در مورد این نمایش اول موقعیت در ذهن من شکل گرفت. مدت‌ها به این موقعیت فکر می‌کردم که نمایشنامه‌ای درباره چند نفر بنویسم که در یک مکانی گیر افتاده‌اند و هیچ راهی به بیرون ندارند و نه می‌توانند به جلو پیش بروند و نه به عقب حرکت کنند و از یک جایی به این افراد غذا می‌رسد. از اینجا شروع شد و بعد زندانی و سربازها و کودک به نمایش اضافه شدند.

عباس پرانداخته در مورد زمان تبدیل ایده به متن افزود: حدود دوسال پیش زمانی که ایده در ذهن من شکل گرفت یک‌بار نمایش را به‌صورت دست‌نویس برای خودم نوشتم و بعد آن را به‌صورت تایپی درآوردم و در حین تایپ‌کردن بازنویسی هم کردم. این متن را به چند نفر از دوستان دادم تا نظرشان را بدانم. یکی از آن دوستان آقای جواد کارگران بود که تا متن را دید گفت من می‌خواهم این متن را به اجرا برسانم.

* ابتدا قرار بود این تئاتر باشخصیت‌های مرد به روی صحنه برود

کارگردان تئاتر وضعیت منجمد درباره این نمایش به خبرنگار فارس اگاه گفت: دو سال پیش آقای پرانداخته به من نمایشنامه را داده بود و من قول کارکردن روی این نمایش را از او گرفته بودم و از مردادماه امسال موفق به شروع کار بر روی این نمایش شدم. البته این کار قبلاً با بازیگران مرد هم به مدت یکی دو ماه تمرین شده بود؛ ولی من به این نتیجه رسیده بودم که کار باشخصیت‌های مرد به‌خوبی به اجرا درنمی‌آید و آن فحوای کلام باشخصیت‌های مرد همخوانی ندارد و بهتر است این تئاتر توسط شخصیت‌های زن به اجرا درآید.

جواد کارگران در مورد استقبال از تئاتر منجمد بیان کرد: ما قبلاً این تئاتر را در لار اجرا کردیم و شیراز هم در برنامه ما بود. اما به سبب آنکه بین ده روز بیست روز قبل از بهمن کمبود سالن تئاتر در شیراز داشتیم اول از شهرستان‌ها شروع کردیم و در لار سه شب اجرای خوب داشتیم که با استقبال بسیار زیاد مردم همراه شد. بعد از آن به دلیل اینکه در دهه فجر شهرستان‌ها اجراهای خود را به روی صحنه می‌بردند و ما می‌خواستیم که این تئاتر همچنان بر روی صحنه بماند ادامه اجراها در شهرستان‌ها را به بعد از اجرا در شیراز موکول کردیم. در شهر شیراز اجراهایی برای نهادها و ارگان‌ها داشتیم. تفاوت سالن‌ها باعث می‌شد ما مجبور شویم میزانسن‌ها را در عرض ببریم درصورتی‌که کار را برای اجرای عمقی آماده کرده بودیم.

کارگران در پاسخ به خبرنگار ما درباره چالش‌ها از تمرین تا اجرا هم افزود: تئاتر یک کار زمان بر است. تمرینات تئاتر از شش ماه تا یک سال طول می‌کشد. من خودم دو سه تا کار دارم که بیش از یک سال طول کشیده تا به صحنه اجرا رسیده است. نگه‌داشتن یک گروه در طول این مدت بسیار کار سختی است. در طول مدت تمرین مشکلاتی برای بعضی از بازیگرها ممکن است پیش بیاید که ما ناچاریم همه مسیری را که رفته‌ایم از اول برویم این خیلی آسیب بزرگی به کار تئاتر می‌زند. در مورد سالن هم تفاوتی که مسئولین بین تئاتر با فیلم و موسیقی قائل می‌شوند، هزینه‌های که برای تئاتر صرف می‌شود تا به اجرا برسد و درآمدی که نزدیک به صفر است و معمولاً به ضرر است و این خود چالش‌های بزرگ مالی اجرای تئاتر است.