توزیع متوازن امکانات شهری از حرف تا عمل!به گزارش سيد محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه، مطرح است که دانستن حق همه مردم است. بله؛ هم دانستن و هم مطالبه گری کردن و نقد قانونی و بی حاشیه که سرانجامش به اصلاح امور شهر و محل زندگی بینجامد حق طبیعی همگان و فرصتی پیش روی عموم است.

نباید به دلیل حضور یا زندگی و محل کار برخی مقامات و متمولین و افراد ذی نفوذ شهر و استان و کشور فضاها و محلاتی از شهرهایمان برخوردار از همه امکانات و فرصتهای رفاهی و زندگی باشد اما برخی نقاط شهرها در فقر امکانات و کمبود وسایل و تجهیزات رفاهی، علمی و آموزشی، درمانی و خدماتی و… باشند. متاسفانه تا به امروز فقط شعار توزیع متوازن امکانات شهری سر داده شده و این اتفاق یعنی عدالت در توزیع امکانات در کلانشهرها روی کاغذ و بر زبان یا بیشتر بر صفحات روزنامه ها و مندرج در سایتهای خبری بوده و در اجرا و عمل شاهد تحقق این مساله یا نبوده یا کمتر آن را مشاهده کرده ایم.

کمیسیونهای برنامه و بودجه شوراها و حتی هیات دولتهای آمده و رفته و حال هم مصوب می‌کنند که فلان مقدار بودجه شهر و شهر داری را برای کمک به مناطق محروم و کمتر برخوردار شهرها اختصاص دهیم اما بعد از مدتی مردم شهر متوجه می‌شوند که نه تنها این بودجه به اجرای فلان طرح و پروژه جنوب و حاشیه شهر اختصاص نیافته بلکه کوچکترین اقدامی هم در آن راستا صورت نگرفته است. درست مثل شعارها و وعده‌‌هایی که در زمینه محرومیت زدایی از محلات حاشیه و آسیب دیده شهرها و کلانشهرهایی همچون تهران و مشهد، تبریز و اصفهان، شیراز و اهواز، کرج و قم و سایر مناطق شهری ایران شنیده و یا شاهدیم. به راستی شوراهای اسلامی کلانشهرهای ایرانی در آستانه ورود به سال چهارم شورای ششم و شهرداری‌های این شهرها هر دو با هم تا به امروز چه اقدام مردم شاد کن یا مردم راضی کنی انجام داده‌اند که در کارنامه عملکردی و اقداماتشان ثبت گردد؟ اگر در پایان کار و مدت زمان حضور اعضای این شوراها و شهرداران این شهرداری‌ها با اجرا و به سامان رسیدن پروژه‌های مختلف، مردم شاهد نوعی تغییر محسوس و حل مشکلات حاشیه‌نشینان و مردم مناطق محروم از امکانات مختلف شهری در این محلات و حواشی بودند مشخص می‌شود شوراها و شهرداری‌های این دوره، کارنامه‌ای موفق و درخشان از خود به یادگار گذاشته‌اند وگرنه با شعار و تبلیغات و با حرف و سخنرانی‌ها یا با مصاحبه‌های رسانه‌ای نمی‌توان مدعی تلاش برای توزیع عادلانه امکانات در مناطق مختلف شهری شد. کار شورا ها و شهرداریها صرفا و فقط پیگیری و اجرای کلان پروژه های عمرانی نیست بلکه کلانشهرها نیازمند اجرای پروژه های کوچک و ریزپروژه‌های موثر پیرامون امور فرهنگی و اجتماعی نیز هستند. تحقق مطالبات مردمی در زمینه های رفاهی و حمل و نقل درون شهری، بهداشت عمومی و محیط زیست، فضای سبز شهری و امور رفاهی از جمله اقدامات و ماموریتهای شهرداری‌هاست و شوراها باید چنین اقداماتی را از شهرداران مرکز استان و دیگر شهرداران مناطق شهری بخواهند و بر انجام چنین اموری توسط مدیریت شهری اصرار ورزیده و نظارت کنند. چرا کلانشهرهای ایرانی و از جمله شیراز در حوزه حمل و نقل و ترافیک شهری چندان موفق نبوده و نیستند و نتوانسته‌اند اقدامات سریع و موثری در تسهیل عبور و مرور مردم و خودروهای درون شهری انجام دهند؟ عدم نظارت کافی شوراها بر کارکرد مدیران شهری و مصوباتی که به هر نحو به اجرا در نمی‌آیند یا ترک فعلها و تخلفاتی که از ناحیه برخی مدیران صورت میگیرد و شوراییان بنا بر ملاحضاتی از آنها چشم پوشی میکنند همه و همه دال بر این موضوع است که شوراییان یا قانونهای شورا را به خوبی نمی‌دانند و یا اگر می‌دانند بنایی بر ورود به جرگه اصلاح امور شهر و تعهدی به مسائل پیرامون شهروندان ندارند. باید پس از طی دوره چهار ساله شورا یا مدیریت شهری سه-چهار ساله شهرداران کلانشهرها، همه مردم شاهد تغییرات محسوسی در محیط پیرامونی یا مناطقی از شهرهای خود که تردد روزانه در آنها دارند، بشوند و این مهم اتفاق نمی‌افتد مگر آنکه طرحها و اسناد بالادستی شوراها و شهرداری‌ها که چهره شهرها را طی اقداماتی بزرگ و ماندگار و مستمر و جدی در طی یک دوره زمانی خاص مثلا در طول چهار ساله مدیریت شهری متحول کند به اجرا درآیند. محرومیت زدایی و توزیع متوازن امکانات فقط به معنای آسفالت کوچه های خاکی محلات و مناطق کمتر برخوردار شهری و تعویض لامپهای تیرهای برق این مناطق نیست بلکه تهیه و استقرار و توزیع همه یا عین امکانات رفاهی و شهری مورد نیاز و قابل استفاده شهروندان بالا شهری برای شهروندان پایین شهری هم هست