دغدغه دائمی حاکمیت و دولتها در انتخاباتها، سید محی الدین حسینی ارسنجانی خبرنگار فارس اگاه ، بالابودن و بالابردن مشارکت مردم در راهپیماییها و انتخاباتها همواره از دغدغه های حاکمیت و بویژه دولتهای رفته و آمده بوده و هست.برخی کارگزاران نظام معتقدند اگر مشارکت بالایی در انتخاباتها باشد کشور از جهات بسیاری خصوصا در رابطه با احتمال تهدیدات فرامرزی و بین المللی از جهات امنیتی و… بیمه خواهد شد.واقعیت اینجاست که هر چه حاکمان در راه خدمت به مردم و رفع مشکلات بیشتر مصمم باشند بالطبع حضور حد اکثری و مشارکت بالا در برنامه های اجتماعی و فرهنگی و از جمله مشارکتهای بیشتر مردمی در انتخاباتها را شاهد خواهیم بود. پایین بودن نرخ مشارکت مردم در انتخاباتها با کاهش سطح در آمد و بی توجهی مسئولان به رفع مهمترین نیازهای مردم بی ارتباط نبوده و نیست.بنا بر این زمانی که مردم روی خوشی به انتخاباتها نشان نمیدهند دلایلی دارد که یکی از آنها عدم توجه کافی مدیران اجرایی کشور و نمایندگانشان چه در مجلس شورای اسلامی و چه در شورا های شهر و روستا یا در دستگاههای اجرایی و دولتی و …به امور مهمی همچون اشتغال و ازدواج جوانان، مسکن و معیشت مردم است.این عدم مشارکتها یا پایین بودن درصد مشارکتهای مردم در انتخاباتها در واقع اعتراضاتی آرام و خاموش به وضع موجود است و مردم نقد خود بر حاکمیت را با عدم حضورشان بر پای صندوقهای رای نشان داده و اعلام میکنند. اما چاره کار و جبران دغدغه مشارکت پایین مردم در انتخاباتها چیست؟در شرایط فعلی راهی جز رجوع مسئولان به مردم و پیگیری مشکلات آنان نیست. مردم نیازمند توجهات بیشتر منتخبان خود به اولویتها و ضرورتهای زندگیشانند. اما مادامی که نرخ دلار و ارز و طلا،مسکن و خودرو و زمین،مایحتاج زندگی و اقلام ضروری و خوراکیها روز به روز گرانتر و تورم بی سابقه را که در کل جهان نظیر ندارد میبینند و درد و رنج ناشی از گرانیها و تبعیض و بی عدالتیها در پرداخت یارانه و حقوق و دستمزدها و…. را با تمام وجودشان حس کرده و تجربه میکنند ،میپرسند مدیران کشور و مسئولان عالی نظام چرا با بوجود آوردن وضع موجود همچنان دغدغه مشارکت بالای مردمشان در انتخاباتها را داشته باشند؟!تصورات مسئولان ارشد کشور با واقعیات موجود جامعه باید همخوانی داشته و تلاششان بر این باشد که آحاد و اقشار جامعه و عموم مردم را راضی نگه دارند نه اینکه کار عده ای محدود که به منابع قدرت، ثروت و سیاست دسترسی دارند انجام شود و قشر اعظم جامعه که کارمندان جزء و کارگران و طبقات پایین جامعه و محرومان و نیازمندانند دیده نشده و فراموش گردند.وظیفه ذاتی نهادهای حاکمیتی است که دگر بار در نوع رفتار با مردمی که در تمام صحنه های اجتماعی حضوری فعال و مشارکتی گسترده داشته اند تجدید نظری اساسی کنند و در بهبود اصل جمهوریت و دموکراسی در ایران و بازسازی زیر ساختهای فکری و عقیدتی مردم نسبت به آینده نظام و کشور بکوشند تا دغدغه های دائمی عدم مشارکت مردم در انتخاباتها و…با رضایتمندی مردم از عملکرد مسئولانشان به مرور رفع گردد.خوب میدانیم که از دست رفتن سرمایه ای بزرگ بنام سرمایه اجتماعی مردم و فرار یا بی تفاوتی نخبگان و تاثیرگداران از ورود به مباحث اجتماعی و فرهنگی چه لطمات جبران ناپذیری را بر کل اجتماع و بر پیکره جامعه ایرانی خواهد گذاشت.از این رو باید با راهکارهایی نو و توجه بهتر به مردم از درون حاکمیت و از سوی مسئولان عالی برای مردم کشورمان نوعی دلخوشی و دلبستگی و عشق و علاقه بیشتر به وطن را بوجود آورد و این مهم اتفاق نمی افتد مگر در سایه کار و تلاش جمعی و پرهیز مدیران از ارائه آمارهای غلط وگزارشات غیر واقع به مردم و شفافیت در کار و کلام و جدیت در پیشبرد امور مُلک و مملکت، رفع تبعیض و بی عدالتی و پارتی بازیها و….به آن امید که سرمایه های اجتماعی کشورمان بیش از این از دست نرود و با اعتمادسازیها فرصتهای از دست رفته حاصل از اعتماد سوزی های مسئولان در سالیان اخیر یکی پس از دیگری جبران گردد.